Kill Your Boyfriend Killadelica LP recensie van Tim Donker en informatie over het nieuwe album van deze psychedelische rockband uit Italië.

Kill Your Boyfriend – Killadelica LP recensie

Recensie van: Tim Donker

Post is wat erna komt, denk ik. Als ik loop, als ik fiets, als ik ga. (en ook elders gaan ze) (en ook in Italië lopen de mensen) (en ook in Italië zijn er mensen, leven de mensen) (in Italië eten de mensen pizza) (in Italië drinken de mensen wijn) (in Italië zitten de mensen aan een watertje en denken ze Post is wat erna komt) (in Italië is er markt, en soms feest) (in Italië maken de mensen mjoeziek).

Post is wat erna komt, en erna komt stilte. Erna is mjoeziek. De mensen maken nog steeds mjoeziek. Hier, en daar, en overal. Er wordt mjoeziek gemaakt, dus wij bestaan. (denk ik aan mjoeziek, denk ik aan bestaan) (denk ik aan Iris)

(denk ik zou Hans Appelqvist iets voor Iris kunnen zijn?)
(denk ik zou vonneuman iets voor Iris kunnen zijn?)
(denk ik zou Old Time Relijun iets voor Iris kunnen zijn?)
(zou)
(zou Vitor Joaquim iets voor Iris kunnen zijn?)
(zou The Dead C. iets voor Iris kunnen zijn?)
(zou Larssen iets voor Iris kunnen zijn?)
(zou Scott & Charlene’s Wedding iets voor Iris kunnen zijn?)
(zou Ian Fisher iets voor Iris kunnen zijn?)
(zou Zeal & Ardor iets voor Iris kunnen zijn?)

(denk ik later) (denk ik Iris) (denk ik) (Italië) (Ierland) (zou ik beter kijken) (denk wijn) (denk jeuk op onbereikbare plekken) (denk mjoeziek dus ik besta) (denk BESTAANSMJOEZIEK).

Ha! BESTAANSMJOEZIEK! Maar nu heb ik u waar ik u hebben wil. Want bestaansmjoeziek, ik munt die term. Vandaag nog. Noteer het in uw almanack. Bestaansmjoeziek. Nee, het is geen zjanrûh. Het is een tiepe mjoeziek dat vele zjanrûhs kan omvatten. Rock ’n roll b’voorbeeld. Of jazz. Ik ken geen sterker loflied op het bestaan dan jazz. Wie het bestaan lief wil hebben, hij omarme de jazz. Veel Zuid-Amerikaanse mjoezieksoorten zijn tekstboek bestaansmjoeziek. Maar de zon schijnt niet altijd.

De schaduw toezingen, dat kan ook. Het duister, de nacht, de dood. Uw wegverloren lief, uw troosteloos leven, uw uitzichtloze baan. Een bruisend, kloppend, bulderend nihil. Ja. Waarom niet. Nihil, dan denken sommigen misschien al snel aan punk. Dat nofutureïsme, die middelvinger naar de middelmaat, die niet te missen keuze voor deviantie. Kan ja. Maar punk. God. Ja. Kweenie.

Weet je wat het is, luu, ik heb punk eigenlijk altijd een beetje belachelijk gevonden. Om niet te willen zijn als de anderen allemaal met diezelfde achterlijke opzichtige carnavaleske hanenkam te gaan rondlopen, die stomme mouwloze spijkerjackjes, die gescheurde kledij, dat vele schmink op uw bakkes. Niet zelden verwende rijkeluiskinderen, zonen en dochters van advocaten en architecten die nooit iets tekort waren gekomen in hun leven en dan hypocriete liedjes zingen over werkeloosheid. Wat moet je denken van een muziekstijl waarvan het overbekende uithangbord al totale nepperij is. Dat noemde zich dan seks pistolen (oh! kontroverse!), dat zat wat te godveren in een of andere Britse show (oh! kontroverse!), dat speelde braafjes de onaangepaste burger, maar dat had ondertussen wel een contract bij een van de allergrootste platenmaatschappijen allertijden (dat laatste misschien mede dankzij de handige manipulaties van een gemankeerd kunstenmakertje annex kledingwinkeleigenaartje). Misschien was punk niet een beetje belachelijk, misschien was het zelfs wel zo belachelijk dat je om het te bespotten de gemiddelde punker niet eens hoefde te overdrijven: je moest hem gewoon nadoen. Ade Edmondson gaf met zijn personage Vyvyan in The Young Ones perfect weer waarom het voor iedereen met meer dan één hersencel vrij lastig is punk serieus te nemen.

En toen het eindelijk serieus werd, en het met de Oi-beweging de mikro in handen gaf van de daadwerkelijk kanslozen, werd het almeteens gekorrumpeerd als de pest. Geweld, bruinhemden, voetbalvandalisme, onverdraagzaamheid, brandstichting, moord. Ach. Oi was meer dan dat. Ik weet. Maar ik heb iets nodig voor deze gedachtegang. Ik heb nodig te denken dat het nep en belachelijk kon zijn, of echt en weerzinwekkend en dat dat punk was. En dat iets is wat er na komt.

Post is wat erna komt.

Postpunk kwam na punk en kwam met een veel geloofwaardiger nihil dan punk zelve. (te denken geef ik u dit: voor zelfs maar een halve noot van wat die eikel van een Lydon met PiL heeft gedaan geef ik u de verzamelde werken van de seks pistolen met graagte cadeau). Met postpunk werd punk bestaansmjoeziek, k peins.

(nee met oi werd punk bestaansmjoeziek maar oi)

(oi oi)

Dichte. Dikke. Claustrofobische klanken. Je weet gelijk. Dit wordt nooit meer leuk. Maar urgent. En echt. Je kunt niet bij postpunk zijn, en ook nog ergens anders. Dit grijpt je, dit nijpt je. Dit zegt luister. Dit is voorbij puberale flauwiteiten als enarkie in de joe kee of god seef de kwien (sjie eent no joemun biejing), dit is niet voor poseurs (hee wij hebben ooit eens een boekje gelezen dus wij zijn niet zoals onze ouders!). Dit is voor hen die de desillusie écht gevoeld hebben. Dat geeft postpunk de pregnantie die punk nooit had, dat maakt postpunk bestaansmjoeziek (want niet wil zeggen dat postpunk vrij is van gemakzuchtig volgvee).

En ook in Italië is er post. Ook in Italië zijn er dingen die erna komen. Ook in Italië kun je in het ekstreemste nihil, de negatie van het al het bestaan juist harder toeschreeuwen dan met een of ander zoetsappig liefdesliedje (als het nep is, is het geen bestaan) (als het bestaat, is het niet nep) (als – ofnee laat ook maar). De zoetsap. U weet. Ik dacht aan. Druiven misschien? (de druif is een goeje vrucht). In Italië is er shyrec.

Shyrec engelser dan de engelsen. Voor waar. Ik zeg. Wat een pracht van een label zeg. Dit hier Kill Your Boyfriend b’voorbeeld al. B’voorbeeld Kill Your Boyfriend alleen al. Die het allerzwartst nemen van het zwart, en kneden het tot mjoeziek. Bestaansmjoeziek ja. Dat had u dus al geraden? U is een goed meelezer. U is de best. De mjoeziek van Kill Your Boyfriend kun je postpunk noemen (post is wat erna komt). Of darkwave. Of black shoegaze (wat goed is want heel die fucking shoegaze mocht van mij allang een tint of drie zwarter dan ze zijn) (zegt mijn buurman ooh komt het niet uit Amerika?). Of, zoals ik Kill Your Boyfriend al eens omschreven zag staan, ergens (waar?): irritating noise (wat goed is want noise mocht van mij al langer een graad of zes more irritating).

In 2013, het moje, het prachtige, het jubeljaar 2013 (het jaar waarin mijn zoon geboren werd), kwam Kill Your Boyfriend af met hun zelfgetitelde debuut; in het moje, het prachtige het jubeljaar 2015 (het jaar waarin mijn dochter geboren werd) met opvolger The King Is Dead. En nu dus Killadelica. En dood en moord is er bij de derde plaat nog altijd. Wat er ook nog altijd is: de titels van alle liedjes zijn (voor)namen (naja, op The King Is Dead stonden twee liedjes die Death List heetten (N.1 en N.2); dus totaal konsekwent zijn de mannen niet geweest) (de mannen?) (ja het zijn er twee geloof ik). Ik heb dit keer geen zin gehad om uit te puzzelen naar wie al die namen verwijzen (ik nie hou nie van puzzelen nie), ik vrees een konsept (ik nie hou nie van konsepten nie), of op zijn minst een samenhang (ge moogt van maffe Mark nie meer samenhangen nie), het zal allemaal wel, wie wil koekelen koekelt zich maar een ongeluk, vind je het erg als ik ondertussen een plaatje draai?

En

o

wow.

Denk ik.

Denk ik duuster denk ik whatcore? denk ik de dans van de grauzwaamheid denk ik een hoge blije perverse en sieniese schreeuw van geluk denk ik lachende namiddag denk ik alles tot nee alles tot wee denk ik zegt allen nee nu denk ik als ik naast jou sta wordt alles zwart. Zwart schoenstaar. Donkergolf. Kineties werk. Zink. Je verliest je sjarme. Uitzicht vanaf de grond (zwart schoenstaar). Moment voor de bewegingsmasjiene (lopen is de bewegingsmasjiene) (dit is je moment) (grijp) (klok kapot).

God wat een plaat.
God wat een plaat.
God wat een plaat wat een plaat wat een plaat.

De dans van de grauzwaamheid, ik zei het al. Het danst, het is grauwzaam. Het is maniakaal, het is mekanies. Het is bestaansmjoeziek. Nu eens klinken ze als een op hol geslagen fanfare van gemuteerde zombies. Dan weer als een houseparty in de hel. Nu eens een log lopende nietsontziende pletwals. Dan weer een denderende ratelende razende trein. Nu psychedelica maar dan wel een inkt- en inktzwarte psychedelica (wat goed is want psychedelica mocht van mij al langer een tint of tien inktzwarter dan ze zijn) (en ha! Killadelica dus) en dan gabberhouse voor blackmetalliefhebbers. Ja. Op Killadelica wisselt Kill Your Boyfriend al eens van jas, maar nooit van kleur. Heel de seedee door is het angstaanjagend en illusieloos en sinister en keelsnoerend. Maar mooi. O. Zo. Mooi. Ja. Deze Kill Your Boyfriend vind ik misskien wel de mooiste van de drie.

De seedee klinkt alsof hij is opgenomen in het dolhuis, of in de martelkamer. De zanger is kompleet onverstaanbaar, ik zou je niet eens kunnen zeggen of hij in het Italiaans zingt of in het Engels. Het is broeierig en kil tegelijk, f’domme versta die kunst eens! Om broeierig en kil tegelijk te klinken! Wie kan dat?, Kill Your Boyfriend kan dat. Het is maniakaal en mekanies, het is losgeslagen en dystopies, het heeft een Rammstein-achtige militaristiese afgemetenheid en toch is elk liedje vol van de meest idiote bijgeluiden, het is kaoties en presies, het is als klokwerk en onbeheerst. Dreigt. Middeleeuws. Goties. Logge guitaren. Beukend. Staccato. Zoem en ruis. Inkt beukt en stuitert en puft. Stoomtrein teringpuf. De dode disko. Doem doem dodeskaden. Als plots aan ratata een einde zal zijn gekomen. En dan weer. Ja. Opzwepend heftig en snel. Haastend nihil. Maakt voort. Dit is de snelheid waarmee we allen de afgrond, de kloterij en de stront in gaan. En steeds het gegil de verdoemden.

Het duister van het bestaan. Is mjoeziek. Is Kill Your Boyfriend. Is prachtig. Is daar, voor oren aan kop, nu.

Kill Your Boyfriend – Killadelica LP Informatie

• Band: Kill Your Boyfriend (Italië)
• Album titel: Killadelica
• Label: Sisters9
• Jaar: 2020
• Tijdsduur: 41:37
• LP Bestellen >

Tracklist van het album Killadelica

1. Anula (2:59)
2. Jean (2:57)
3. Natasha (3:36)
4. Nancy (3:36)
5. Agave (4:47)
6. Belle (3:53)
7. Marie (3:16)
8. Elizabeth (3:28)
9. Eva (6:14)
10. Aileen (2:43)
11. Kathy (4:08)

Bijpassende informatie

• Tim Donker recensies