Shyrec Records nieuwe muziek recensie en informatie over de nieuwe CD’s, LP’s, downloads en andere dragers.
Shyrec Records nieuwe muziek recensie en informatie
Op deze pagina is de recensie te vinden van een aantal nieuwe plaren die zijn uitgebracht door het Shyrec Label.
Recensie van Tim Donker
Petrolio – La Disobbedienza
Il Peggio è passato – Bugie d’Autore
Tommaso Mantelli – 14 dinosaur songs
hoe de schoonheid in de ijsberg, het laatste kopje koffie voor naar werk, je parkeerde de auto een paar straten verderop, de dingen die gingen, hoe altijd de dingen die gingen, vrijdag vlak voor werk, misschien nog even de platen, die vrijdag vlak voor werk misschien nog even de platen, een cold wave plaat of noem het dark ambient, Petrolio heette het, een eenmansband, hoe noem je het, een artist, iets theatraals geloof ik ook, of misschien iets met film, en de klok zegt tik, en later was het zondag, je kon de mensen, de ramen zwart, die vrijdag vlak voor werk de platen, hoe kon het zijn dat, je kon altijd iets van cold wave voorspellen of beter nog post punk misschien, want Shyrec is van zeer betrouwbare schoonheid wat ook wil zeggen misschien, dat het niet snel verrast, ja een cold wave plaat zag ik nog wel komen, ja deze plaat kon ik nog wel zien komen, iets grauwzaams kon je nog wel zien komen maar god wat is het mooi, ja het is cold wave of noem het dark ambient of dungeon synth misschien, soms is er een beat soms is de beat er niet, soundscapes iemand?, klankgolven, denk Selected Ambient Works van Aphex Twin, denk Coil misschien, denk het getoonzette landschap, en bomen in ijs, en de velden en wat daarachter is, er zijn velden achter deze velden, dat weten we, er zijn wegen achter deze wegen, dat weten we, er zijn bossen achter deze bossen, dat weten we, er zijn meren achter deze meren, dat weten we, er zijn nachten na deze nachten, dat weten we, er zijn werelden achter deze wereld, winterkou en stille synths deinen als verre lichtjes, en de dingen en het licht, zacht lawijd, ambient noise bestaat dat al?, soms meer deining en meer dreiging, lawaaierupsies, spaarzame lawaaierupsies, iets maakt zich los uit krochten ergens, en de blommekees lieten hun kopkens hangen, maar het kon ook alweer verder zijn, het kon ook alweer later zijn, het kon ook nog een kopje koffie zijn, er zijn kopjes koffie na deze kopjes koffie, dat weten we, er zijn werkdagen na deze werkdagen, dat weten we, er is missen na dit missen, dat weten we, de plaat alweer af, zulke platen duren nooit lang, er zijn platen na deze platen, dat weten we, vooruit nog eentje dan, kan best, rustige dag op werk vandaag, nog een plaat dan nog een kopje koffie dan, ik kon die bandnaam maar met moeite lezen, stoort het weer dat Italiaans niet mijn twede taal is, ik denk dat daar il peggio è passato staat, en ik dacht aan de passeerzeef, ik dacht aan tomatenpuree en later was het zondag, later was het nacht, ik meende een gans te horen, maar dat was later, dat is nu, toen was het toen, toen was het dag, die vrijdag vlak voor werk de platen, wat een maf hoesje, twee altmodies aandoende tiepes op een zinkend luchtbed, in zee of meer, of rekreasieplas, en lachen en wat is dat op de achtergrond is dat een raket ofzo, waarmee steekt men hier draken en steekt men wel draken, lava wordt hard en neemt brokken mee naar huis, dagen dat je bril niet lekker zit, dagen dat je lenzen niet lekker zitten, er zijn dagen na deze dagen, dat weten we, openklaphoesfoto’s zijn erger nog, hoe noem je dat, gatefold sleeve staat er dan altijd bij, gatefold, is dat een mooi woord?, beyond the gates, was dat een moje elpee?, een vent met een kapsel en ouwerwetse duikershelmen ernaast en een wolk met een glimlach, ja heb je dat instrumentarium nog niet gezien, die vrijdag vlak voor werk de platen, stem en woorden en gitaar en achtergrondzang en synthesizer en vleugel en perkussie en veel meer is dat niet, kan alle kanten op, met zoon plaat, met zoon instrumentarium, met zoon hoes, zou je deze nog wel, die vrijdag vlak voor werk, maar waarom zou je niet, en dus ging je en dus ga je niet, is ook de hoop als vliegtuigstrepen opgelost, al vanaf de eerste klanken misschien, of de eerste klanken nog niet, eerst kon je nog denken dat het een soort lievige folk was, lievige folk kan je wel hebben, lievige folk kan je soms wel hebben, bijvoorbeeld op vrijdag vlak voor werk met de zon daar door het raam, maar er komt steeds meer bombast, er komt steeds meer pop en dan vrees je of misschien jij niet maar ik toch wel dat de toon voor deze plaat is gezet, en de toon is gezet, Bugie d’Autore is grotevakantiemuziek, uitzinnig, niks aan de hand, je weet nog wel, toen, met de auto, iedereen had een mixtape samengesteld, iedereen wilde mjoeziek want skoel was out en we gingen, we gingen op vakantie, en het moest goed zijn en het moest blij zijn en het moest vrolijk zijn en vrij want skoel was out en we gingen op vakantie, de zanderige landerige dagen die eindeloze dagen in eindeloze zomers die dagen waren dagen waarop ons geheugen de juiste temperatuur bereikte om ze op te slaan, dagen als een allemansvriend, dagen waaraan niemand specifiek een hekel kon hebben, mjoeziek als allemansvriend, heel deze plaat kan moeiteloos de hitlijsten in kan moeiteloos gedraaid worden op welk radiostasjon dan ook, wie zei daar dat shyrec nooit verraste, komen ze met een onvervalste popplaat aan iets anders kan je er niet van zeggen, pop, pure pop, zonnige niksaandehandpop, met zomerbriesjes, en springerigheid en af en toe een zweempje dat naar melankolie zweemt maar niet teveel natuurlijk anders drajen de luisteraars weg, het pingt je pong en de avond valt alsof hij ergens van terugkeert, waarom zou je een seedee als dit uitbrengen omdat dit voer voor de oren van miljoenen is misschien, aan een seedee als deze kan niemand een hekel hebben nee en net daarom heb ik er een hekel aan, denk niet dat deze mijn seedeespeler ooit nog van binnen gaat zien, of misschien ooit, ergens in de lente, of tegen de zomer aan, misschien als mijn dag gevuld moet met zon en lichtheid en niksaandehand, de dag dat ik dit moet zien komen van shyrec en bij dan begon ik me zorgen maken want het enige dat me nog resteerde was Tommaso Mantelli, die had ik eerder, toen heette dat 9 useless tunes of was het songs?, opzoeken maar niet nu, ik moet verdorie al lang naar mijn werk, alleen die Mantelli nog en die vorige plaat daar vond ik niks van, maar Shyrec is zoon sympathiek label en Stefano is zoon sympathieke gast, ik wil het allemaal goed vinden maar nu komt alleen die Mantelli nog en die vond ik al niks, en eigenlijk moet ik naar mijn werk maar rustige dag vandaag dus goed eentje nog, een plaatje nog, toen we later de sleutels zochten bleken die onvindbaar, 14 dinosaur songs wat een ongekend kinderachtige titel trouwens maar hee, A light in my bright eyes kent een gastoptreden van Mentelli’s oude bandje, het door mij zeer hoog geachte Kill Your Boyfriend en godver wat een mooi en stuwend en opzwepend liedje dit is zeg!, en dan direkt daarna de punky gekte van Piece of mine, en ik denk, ik denk ik moest allang gaan, ik denk, is lammeren is wij om naar te zoeken wij, Mantelli tapt en Mantelli tapt goed want Mantelli tapt uit vele vaten, Mantelli tapt schattig met ukelele, of iets dat verre echo’s boert van Mind Science of the Mind en Mind Science of the Mind boerde op zich al verre echo’s van Shudder to Think wat niet vreemd is omdat ach bekijk het zoek zelf maar uit waarom het niet vreemd is dat Mind Science of the Mind een klankkleur of twee delen wist met Shudder to Think, iets dat bijna afropop is en iets dat het eclectisisme van bijvoorbeeld Sub Urban in herinnering noemt ik ken Sub Urban via mijn zoon, mijn moje lieve fantastiese unieke negenjarige zoon brengt me soms liedjes die ik goed vind en dan denk ik dat het nog al niet naar de wuppe is, verrukkelijke stortbuien zouden op aarde neerdalen en het volk geselen, het heerlijke sax-outtro van What if I say deed me ineens aan Morphine denken en wat wil je nog meer, op een vrijdag en allang te laat voor werk aan Morphine denken, is dat niet mooi, en net als ik denken ga dat dit skala toch nog gelimiteerd is, het komt wel erg vaak terug op lounge in deze veertien dinosaurus liedjes, het komt wel erg vaak terug op goed in het gehoor liggende indiepop in deze veertien dinosaurus liedjes, net als ik denken ga dat die Mantelli toch niet zo verrassend is als ik in de eerste pak weg, zes of zeven liedjes dacht, komt Controfase, het laatste liedje, na dingen die punk konden zijn of sleazerock konden zijn of afropop konden zijn, of al die andere dingen konden zijn die ik elk afzonderlijk misschien niet fantasties vond maar in samenhang in ieder geval divers genoeg om me nog even een minuutje, tot het volgende liedje, weg te houden van werk, komt dan, op het allerlaatst dat Controfase geheten liedje, in samenwerking met L’Impero Della Luce, die ik niet ken, maar dit was loutering, dit was, dromen zijn het geweldloze resultaat van gewelddadige acties, en ik, en kaasfondue, de dingen, de platen, de vrijdag, die laatste minuten, toen nog, toen het paard uit het oog verdween, wij zijn wat over is, Controfase, god wat een mooi liedje is dit zeg, het is avant-garde nee het is neo-klassiek nee het is triphop, het is mysterieus dreigend donker en een beetje eng. Denk ik. Dit had wel plaatvullend mogen zijn. Denk ik. Dit eindigt weer terug bij waar het begon. Betrouwbare schoonheid. Zei wie? Zei iemand die veel te laat is voor werk.
Uw eerste oren, daar moet ge verdraaide zuunig op ween. Verdraaide, ik zeg. Ik verspeelde mijn eerste oren aan de prachtige prachtige mjoeziek daar buiten. Of liever hier binnen. Want dat is één ding: een brede muzikale interesse doen uw eerste oren rapper verslijten. Soms zeg ik dat tegen de mensen. Maar de mensen begrijpen dat niet. De mensen begrijpen nooit iets. Dan ontstaan er diskussies. Op kaffee bijvoorbeeld, in de tijd dat ik nog wel eens op kaffee ging met zo of met zo. Of in mijn eigenste kot, overheen een glas whiskey. In de tijd dat er nog wel eens iemand in mijn kot kwam die ik aankijken kon overheen een glas whiskey. Veel vaker, nu, op straat. Ter hoogte van mijn achtertuin. Eigenlijk wil ik net naar binnen gaan, eigenlijk wil ik de boodschappen uitpakken, eigenlijk wil ik schrijven, eigenlijk wil ik koffie, eigenlijk wil ik het pluis uit mijn navel pulken, eigenlijk wil ik de gaten in het plafond tellen, eigenlijk wil ik lezen, eigenlijk moet ik nodig, eigenlijk heb ik dorst, eigenlijk ging ik denken, eigenlijk moest ik kijken hoe de inkt droogde maar die stomme Sergio blijft maar doormekkeren over het een of het ander. De mensen blijven altijd maar doormekkeren over het een of het ander.
De mensen denken dan, als ik zoiets zeg, dat mjoeziek me nu onverschillig laat. Dat niets me echt nog raakt. Dat ik nooit meer iets hoor dat diepe indruk op me maakt. Dat ik de schoonheidsbeleving niet meer ken. Maar f’domme, dat is niet wat ik zeg.
Weet je wat ik zeg?
Dit is wat ik zeg.
Wat op eerste oren valt, kun je bij niks anders onderbrengen dan bij zichzelf. Ik bedoel de schok. Ik bedoel het ongehoorde. Ik bedoel ongekend. Ik bedoel het overweldigende. Ik bedoel das Erhabene. Ik bedoel het sublieme. En f’domme, Kant wist al dat dat niet hetzelfde is als het schone (Kant! hoor mij bezig!).
Als schitterend als een nieuwe liefde, als schitterend als je eerstgeborene. Dat laatste zeg ik niet zomaar. Dat eerste trouwens ook niet.
Dat het alles wat je al kent te boven gaat en dat het toch meteen vanaf het eerste moment van jou is. Dat je het niet inlijven kunt en het toch al ingelijfd hebt. Het beweegt buiten alle gekende kaders, het is het totaal nieuwe en toch ga je ermee terug zolang als je je herinneren kunt.
Zoiets maar toch niet. En dan helemaal anders.
Eén van de laatste keren dat iets me op nieuwe oren viel heette het Als alles eraf is. De band Plan Kruutntoone. Een naam die al langer meeging en die ik ook al langer kende maar waar ik voorheen nog nooit één liedje had gehoord. Soms gaan die dingen zo. Soms weet je niet waarom, soms weet je wel waarom. Soms gaan die dingen zo. Soms schrijf je het weg in een vakje in je kop en rust het goed daar. Omdat iemand iets gezeid haadt ofzo. De mensen moeten altijd maar dingen zeggen. Dat de band genoemd is naar een boek van Belcampo is ook al niet waar want het is een verhaal. Van Herman Pieter Schönfeld Wichers ja, geboren in 1902 en overleden in 1990. Hier in Utrecht geëerd met een heuse straat, deprimerende straat is dat, ik bezorg er soms de post.
En dan was er iemand die zei. Die iets tegen Hansko zei. Hansko, zanger, frontman van Plan Kruutntoone. Er was iemand, in sommige kringen noemen ze hem de muziekprofessor, die iemand, die vermeende muziekprofessor, die zei tegen Hansko dat Plan Kruutntoone een combinatie is, een “ideale combinatie” dan nog (ik hou niet van ideaal) van (riemen vast) “Captain Beefheart, Frank Zappa, The Ex en Bästard met etnische invloeden”, en Hansko, rustig (naar ik veronderstel) replikeerde: “Zappa is verschrikkelijk, Beefheart vind ik te gek”. Ik vernam dat toen mijn Zappaliefde op haar hoogtepunt verkeerde, inmiddels zijn mijn gevoelens wat gedraaid. Wat. Iets. Veel. Ik zou er nu bijna in mee kunnen komen, in het eerste deel van die uitspraak. Ik zou kunnen meekomen in een uitspraak als ruim 70% van wat Zappa gemaakt heeft, is verschrikkelijk en diene mens was ook nog eens een ongelooflijke lul op de koop toe. Maar ik zal altijd staande houden dat er zeven, negen of tien titels uit de Zappa-diskografie fantastisch zijn en dan nog een stuk of wat die niet half slecht zijn. Maar dat de ware avantgardistische mjoeziekliefhebber Zappa verguisd vind ik begrijpelijk, die blindelingse Beefheartliefde begrijp ik niet want wat voor Zappa geldt geldt voor Don van Vliet evenzo: ruimt 70% van wat die gast gedaan heeft, is verschrikkelijk.
Misschien was dat het. Dat gemakzuchtige o ik ben underground DUS Zappa is verschrikkelijk en Beefheart deugt. Soms verban je mensen op grond van een paar woorden naar een plek in je achterhoofd en soms laat je ze daar jaren zitten.
In 2013, ik denk een kleine zestien jaar nadat ik die woorden van Hansko over Zappa en Beefheart gelezen had, hoorde ik Als alles eraf is.
En
O
God.
De pracht. De zeggingskracht. De storm. De blaas. JA das Erhabene. JA het overweldigende. JA het sublieme. Een pak rammel en de innigste liefkozing ineen. Hoe ik daar zat, in gemakkelijke leunstoel die ik in die dagen nog tot helemaal voor het cd-apparaat sleepte als ik een cd luisteren ging, dan zitten, koptelefoon op mijn kop (waar zoon ding getuige de naam toch meer dan thuis hoort) & hoe het zinderde en bulderde en raasde en ging en kroop. Een ander mens was ik, toen ik opstond uit die leunstoel.
Terwijl toch. Als alles eraf is niet zonder referensies is. Inderdaad zou een mens Captain Beefheart kunnen noemen. Of Tom Waits era het gouden trio Rain Dogs, Frank’s Wild Years en Swordfishtrombones. Maar hee, die mannen haalden hun mosterd ook ergens. Dus ook kon je sporen van delta blues, Louisiana blues of jazz aantreffen bij die daar Plan Kruutntoone-cd. Er was meer. Een mespuntje Spleen misschien. Dingen als postrock, noise en misschien zelfs wel punk. Er was veel dat ik kennen kon, en dat ik zelfs in deze verhoudingen en miksturen nog wel kennen kon. En toch was er iets aan dat tiepies Plan Kruutntoone was, en alleen Plan Kruutntoone kon zijn. En met donderend geraas viel Als alles eraf is daar, en toen, in het jaar dat mijn zoon geboren werd, op mijn eerste oren.
Een mooi pak, hoewel kronolokies eerder, hoorde ik pas ná Als alles eraf is. Vallen op mijn eerste oren deed het niet meer (ik zei u toch al hoe snel die dingen verslijten!) maar mijn eerste ogen (als zoiets bestaat) werden gans schoon bediend. In doorzichtig plastieken insteekhoes kwam de cd. Niet alleen de cd bevattende, die hoes, maar een lieflijkheid aan kleinoderie. Een boekje, en verdere voorwerpen. Een stropdas. De ouwe stropdas van iemands pa, misschien Hansko’s pa. Zo dacht ik en pas later dacht ik dat ik vast niet de enige in de hele wereld was met een eksemplaar van Een mooi pak en dat de waarschijnlijkheid dat Plan Kruutntoone hun eigen kasten en de kasten van hun ouders geplunderd hadden om de insteekhoes te vullen met allerlei willekeurige kleine dingetjes niet erg groot was. Misschien was iemand naar de kringloopwinkel gegaan om daar een hele zwik stropdassen op te kopen? Dacht ik.
En dacht ik nog: ja dit is waarom iedereen tot op de Dag des Oordeels de fysieke geluidsdrager moet trouw blijven, dit is waarom de fysieke geluidsdrager het nooit halen zal bij fucking “streamingsdiensten”, “afspeellijsten”, “FLAC”, “MP3” of andere moderne rotzooi (ha! opa heeft gesproken!) (zwijgt allen verdoemme stil als opa spreekt).
En toen. Toen. & toen & toen & toen.
Toen kwam Wat doen de handen. Ja. O. Ik weet nog dat ik uit mijn vel barstte. Van spanning. Want doorheen de druivengaard had ik reeds vernomen dat Plan Kruutntoone op Wat doen de handen iets zou gaan doen met teksten van Samuel Beckett. O. Ik dacht. O. En o. En o. Dit gaat mooi worden, dit gaat fantasties worden, dit gaat het summum worden. O. O. Oja. De beste band van Nederland gaat iets doen met teksten van één van de allerbeste schrijvers allertijden. Dit Kan Niet Anders Dan Heel Erg Gaaf Worden.
Humzie.
Dat werd het dus niet. Wat doen de handen sloeg een wat bedeesdere toon aan dan ik inmiddels van Plan Kruutntoone gewoon was. Akademies haast. Bedachtzaam. Het vergde een grote konsentrasie maar die konsentrasie werd naar mijn smaak te weinig beloond zodat ik het ook bij herhaalde beluistering uiteindelijk niet volhield. Iedere keer weer dacht ik, dit gaat hem zijn, dit gaat de keer zijn dat ik stil zal blijven luisteren naar Wat doen de handen. En iedere keer wierp alles aan mij de handdoek in de ring. Mijn gedachten het eerst. Die kanten op gingen die me wegvoerden van de plaat. Dan volgden ook de benen. Ging ik de rotzooi van mijn kinderen opruimen (want na Als alles eraf is was er ook een dochter bij gekomen). Doorheen rondslingerende tijdschriften bladeren. Zomaar wat boeken in mijn boekenkast verplaatsen. Wat deden de handen? De handen deden van alles. De handen stonden tussen mij en het luisteren. En ik vond dat wel prima zo.
Op een troosteloze loodgrijze dag in april in het van de gele hond gescheten jaar 2021 (& de plaat is er dan al een tijdje) stel ik mij in alle oprechtheid de vraag kan Pas maar op deze tas is van Zorro (en Zorro houdt van mij) revansjeren?
Evenals de vorige uit op het fijne Esc.rec., misschien wel het beste label van Nederland. En ook zoals op de vorige (maar voor Plan Kruutntoone sowieso geen nieuwigheid) is er weer eens flink in (obskure) literatuur gedoken. Russen. Natuurlijk. Sasja Sokolov (en dan vermoed ik dat het zomaar zou kunnen gaan om de joyceiaanse bewustzijnsstroom van School der gekken) en Vsevolod Garsjin (wiens De rode bloem hier wel eens de grote inspiratiebron geweest zou kunnen zijn).
Van bewustzijnsstromen gesproken (wie sprak daar van een bewustzijnsstroom?) (sprak iemand van een bewustzijnsstroom dan?): ook Pas maar op deze tas is van Zorro (en Zorro houdt van mij) (de titel kan alvast tellen!) is een stroom. Een stroom die onderscheiden is in 10 verschillende liedjes is maar desalniettemin redelijk continu is: nu eens woester stromend, dan weer rustiger, nu eens een nivo van abstraksie bereikend en dan meer recht in het gezicht spat. Soms is er piano. Soms krakelt of tokkelt er een timide guitaar. Soms gaan luider de guitaren, noisey, mathrock-achtig. Soms zijn er gesproken teksten. Over gekken en Gelderland en inrichtingen en rokjes en gekookte eieren en blinden die lammen leiden. Soms leest een vrouw die teksten voor. Soms een man. Niet altijd is die man Hansko, me dunkt. Soms streelt de drummer zijn drums. Soms is hij wat minder lief voor zijn drumstel. De guitaar die van lispelen naar schreeuwen gaat springt zelden in melodie. De bas kan slepen. De bas kan aarzelen. Soms andere instrumenten. (?). Cello. (?). Blaasinstrument. (?). Ook in de minder abstrakte momenten blijft het onzeker. Niet geheel zonder ankerpunten overigens. Ik dacht aan. Aan The Spontaneous Music Ensemble. Aan Art Ensemble of Rake. Aan Nihilist Spasm Band. Een enkele keer aan As if were the seasons van Jospeph Jarman. En omdat niet alle geluiden op de plaat aan instrument of menselijke stem ontlokt lijken te zijn, dacht ik ook wel aan The Brutum Fulmen.
Dus.
Dus dan weet je het wel.
Experimenteel, jazz, konkrete muziek, vrije improvisasie, abstrakt. Is de hoek waar je het zoeken moet. Een vleugje rock nog misschien.
Vallen op eerste oren deed het niet meer.
Vallen op oren (zij waren twede derde vierde vijfde of meer) deed het wel, en dus deed het alvast meer dan Wat doen de handen. Want die heb ik vele luisterbeurten later nog altijd niet écht gehoord. Te vragen: waarom viel Pas maar op deze tas is van Zorro (en Zorro houdt van mij) niet op eerste oren? Omdat ik inmiddels als drie Kruutntoones verder was? Omdat Pas maar op deze tas is van Zorro (en Zorro houdt van mij) toch (weer) een andere toon aanslaat dan Als alles eraf is en dat die toon er niet één is van vuist-in-het-gezicht? Omdat ik ouder werd? Omdat mijn eerste oren nu echt definitief naar God geholpen zijn? Door de mjoeziek, de pachtige mjoeziek, alle bloedjesmoje mjoeziek die is daarbuiten en hierbinnen? Ik weet het niet. De plaat liet me niet naar adem happend op de vloer achter, zoals Als alles eraf is wel had gedaan.
Te vragen: revansjeert Pas maar op deze tas is van Zorro (en Zorro houdt van mij) op Wat doen de handen? Ja. Absoluut. Zonder meer. Ik liep rond op de plekken die de plaat voor me schiep. Ik was daar. Ik vond het mooi. Ik ben er geweest, en ik vond het mooi. Ik heb meegestroomd meegedreven meegedobberd in de stroom en ik vond het fijn. En als ge ergens, bij die stroom of een andere, mijn eerste oren ziet liggen, pas dan maar op. Mijn eerste oren zijn van mij en mijn eerste oren houden van mij.
Nieuwe LP’s 2021 Recensie tips nieuwe albums. Wat zijn de meest interessante en beste LP’s in 2021? Welke nieuwe albums verschijnen er in 2021 en op welke datum?
Nieuwe LP’s 2021 Tips recensie tips nieuwe albums op cd en vinyl
Op deze pagina is het overzicht van nieuwe LP’s 2021 te vinden. Uiteraard is informatie over de LP opgenomen. Daarnaast gegevens over de datum van verschijnen. Bovendien kun je hier, voor zover gemaakt, de recensie en waardering van de LP lezen.
Nieuwe LP’s en CD’s 2021 Overzicht
De nieuwe LP’s zijn ingedeeld op maand van verschijnen en de naam van de uitvoerenden. Bovendien is de datum vermeld waarop het album verkrijgbaar is. De links verwijzen naar uitgebreide informatie en bestelmogelijkheden van de LP’s en CD’s.
Nieuwe LP’s 2020 Recensie Nummers en Informatie. Wat zijn de interessante en beste LP’s 2020? Welke nieuwe albums verschijnen er in 2020 en op welke datum?
Nieuwe LP’s 2020 Recensie Nummers Waardering en Informatie
Op deze pagina is het overzicht van nieuwe LP’s 2020 te vinden. Uiteraard is informatie over de LP opgenomen. Daarnaast gegevens over de datum van verschijnen. Bovendien kun je hier, voor zover gemaakt, de recensie en waardering van de LP lezen.
Nieuwe LP’s 2021 Overzicht
De nieuwe LP’s zijn ingedeeld op maand van verschijnen en de naam van de uitvoerenden…Nieuwe LP’s 2021 >
Nieuwe LP’s 2020 Overzicht
De nieuwe LP’s zijn ingedeeld op maand van verschijnen en de naam van de uitvoerenden.
Benedict – You Can Tell Me Nothing That I Should
maart 2020 | indie pop, indie rock
recensie van Tim Donker Dit is wel gewoon een hele fijne plaat. Fijn omdat het plaat is. Fijn omdat het geen muisklik is…lees verder >
LP’s in februari 2020
Raymond van het Groenewoud – Speel
14 februari 2020 | pop Plaat met nieuwe liedjes uitgebracht ter gelegenheid van de 70ste verjaardag van Raymond van het Groenewoud op 14 februari 2020…lees verder >
The Kik – Jin
14 februari 2020 | Nederpop The Kik vindt zichzelf op Jin als het ware opnieuw uit met synthesizers…lees verder >
Daniël Lohues – Sowieso
28 februari 2020 | folk, pop, singer songwriter Sommige songs in één keer opgenomen met de band waar ik de laatste jaren zo graag mee speel, andere nummers in dezelfde studio, in mijn eentje bij een schemerlamp…lees verder >
Ásgeir – Bury the Moon
electronic, pop | 7 februari 2020
Rose Cousins – Bravado
folk, singer songwriter | 21 februari 2020
Stef Bos – Tijd om te gaan leven
30 januari 2020 | luisterlied Tijdens de solo tour en in de zomer van 2019 in Kaapstad werd de basis gelegd voor nieuwe songs…lees verder >
DeWolff – Tascam Tapes
10 januari 2020 | bluesrock Tascam Tapes werd geschreven en opgenomen on the road voor nog geen 50 euro maar klinkt fantastisch…lees verder >
Eefje de Visser – Bitterzoet
24 januari 2020 | nederpop, singer songwriter Donkere drums, dromerige synths en een catchy en zwoele sound kenmerken de LP Bitterzoet…lees verder >
Raymond van het Groenewoud Speel LP recensie en informatie over het nieuwe album ter gelegenheid van zijn 70ste verjaardag, inclusief nummers en tracklist. Op 14 februari 2020 verschijnt de jubileum LPvan de Belgische zanger en songwriter Raymond van het Groenewoud.
Raymond van het Groenewoud Speel LP Recensie en Informatie
Als de redactie de nieuwe LP heeft beluisterd, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Speel het nieuwe album van Raymond van het Groenewoud. Daarnaast zijn hier gegevens van de CD en LP en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina de tracklist, de mogelijkheid tot beluisteren via Spotify en youtube vinden van deze plaat met nieuwe liedjes uitgebracht ter gelegenheid van de 70ste verjaardag van Raymond van het Groenewoud op 14 februari 2020.
Op maandag 24 februari 2020 is Raymond van het Groenewoud in het tv-programma Tijd voor Max te gast op te spreken over zijn nieuwe album Speel en zijn boek Een leven lang dromen. Daarnaast zal hij ook een nummer van zijn LP live spelen.
Informatietekst van de nieuwe LP van Raymond van het Groenewoud
Raymond van het Groenewoud brengt op de dag van zijn zeventigste verjaardag (14 februari) een volledig nieuw album uit getiteld Speel.
Het idee voor Speel is ontstaan ergens begin januari 2018, op de luchthaven van Tanger. Daar dwarrelde in Raymond zijn hoofd een melodie binnen waar hij van dacht, die schrijf ik op. Dat werd uiteindelijk ‘Je krijgt alles wat je wil’.
Misschien daarvoor, zeker daarna, begon Raymond allerlei flarden, die hij vaak laat passeren, te noteren, vaak eerst op muziekpapier, later op de laptop. En zeker dacht Raymond weer aan zijn heilige filosofie, dat een lied pas kans maakt op eeuwigheid als er een minimum aan treffelijke melodie in zit verwerkt. Dat bleek dus het geval te zijn. Met die melodieën op zak, alsook enkele nummers die Raymond al had liggen in zijn schuif.
The Kik Jin LP recensie en informatie over het nieuwe album, inclusief nummers en tracklist. Op 14 februari 2020 verschijnt het derde studioalbum van de Rotterdamse band The Kik.
The Kik Jin LP Recensie en Informatie
Als de redactie de nieuwe LP heeft beluisterd, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Jin de nieuwe LP van The Kik. Daarnaast zijn hier gegevens van de CD en LP en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina de tracklist, informatie over de derde plaat van de Nederlandse band The Kick en de mogelijkheid tot beluisteren via Spotify vinden.
Na drie studioalbums, een plaat met Armand, het tussendoortje Hertaalt en de Boudewijn de Groot-coverplaat die hen tot twee uitverkochte avonden in Ahoy’ bracht, is het voor de leden van The Kik tijd om eens flink door te pakken met sterk eigen werk en een nieuwe sound. Het nieuwe album Jin verschijnt 14 februari 2020. The Kik vindt zichzelf op Jin als het ware opnieuw uit met synthesizers. Zónder zelfverloochening. Het blijft The Kik. ‘Het is niet zo dat we ineens van een sixtiesband zijn veranderd in een jaren tachtig-band,’ zegt Dave von Raven, zanger van The Kik over Jin, het vierde studioalbum van de Nederbietband. ‘Maar het is wel wat anders.’ The Kik dus. Bekend van radio en televisie. Met eigen werk, een frisse look en een kersvers geluid.
Daniël Lohues Sowieso LP recensie en informatie over het nieuwe album, inclusief nummers en tracklist. Op 28 februari 2020 verschijnt het nieuwe studioalbum van de Drentse singer songwriter Daniël Lohues.
Daniël Lohues Sowieso LP Recensie en Informatie
Als de redactie de nieuwe LP heeft beluisterd, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Sowiso de nieuwe LP van Daniël Lohues. Daarnaast zijn hier gegevens van de CD en LP en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina de tracklist, informatie over de nieuwe plaat van de Nederlandse zanger Daniël Lohues en de mogelijkheid tot beluisteren via Spotify vinden.
Informatietekst van het nieuwe album van Daniël Lohues
Daniël Lohues brengt op 28 februari zijn nieuwe album ‘Sowieso’ uit. Daaraan voorafgaand zal op 7 februari de single ‘Niks Mooiers As Dat’ verschijnen. Daniël: ”Sowieso is een LP met songs die ik onlangs geschreven en opgenomen heb. Sommige songs in één keer opgenomen met de band waar ik de laatste jaren zo graag mee speel, andere nummers in dezelfde studio, in mijn eentje bij een schemerlamp. Deze plaat wilde ik sowieso maken. Nu begint later.”
Daniël Lohues kreeg voor zijn werk tot nu toe on
er meer onderscheidingen als een Zilveren Harp, Edison, Annie M.G. Schmidtprijs, hij werd Ere Burger van de gemeente Emmen, ontving de Dagblad van het Noorden-prijs, de Culturele Prijs van Oost Nederland en een Buma Award voor zijn album ‘Moi’.
Sowieso Tracklist en Nummers
Mag ’t toch wel hopen(4:18)
Dansen in de modder(3:32)
Van ’n rivier(2:39)
Duusternis (2:38)
Gao’j met?(4:16)
Niks mooiers as dat(3:00)
Ie maggen hier altied henkommen(2:13)
Wat doen we nou(3:11)
Over Joe(3:16)
Ja, hoger nog!(3:00)
Van de liefde(2:36)
Hart an flarden(3:58)
Zij hef niks(2:55)
LP beluisteren via Spotify
Vanaf vrijdag 28 februari 2020 is het nieuwe album van Daniël Lohues ook te beluisteren via Spotify.
Stef Bos Tijd LP Recensie en Tracklist van het nieuwe album, inclusief nummers en tracklist. Op 30 januari 2020 verschijnt het nieuwe album van de Nederlandse zanger en songwriter Stef Bos.
Stef Bos Tijd LP Recensie en Informatie
Als de redactie de nieuwe LP heeft beluisterd, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Tijd om te leven de nieuwe LP van Stef Bos. Daarnaast zijn hier gegevens van de CD en LP en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina de tracklist, de mogelijkheid tot beluisteren via Spotify en youtube vinden van de nieuwe plaat van de zanger en tekstschrijver Stef Bos.
Op woensdag 5 februari 2020 is Stef Bos op bezoek bij het tv-programma De Wereld Draait Door te praten over zijn nieuwe album. Met name het lied De klim staat centraal. Hij liet zich voor dit nummer inspireren door het boek van Dirk Jan Roeleven – De nieuwe fiets. Roeleven zal trouwens ook aanwezig zijn bij DWDD.
Informatietekst van de nieuwe LP van Stef Bos
Na een solo jaar met 110 nagenoeg allemaal uitverkochte voorstellingen, waarbij Stef Bos en zijn piano elke avond een mooie reis maakte op zoek naar het hier en nu, is het nu tijd voor een voor een volgend avontuur met de band. Tijdens de solo tour en in de zomer van 2019 in Kaapstad werd de basis gelegd voor nieuwe songs. Een deel daarvan werd de basis voor de cd ‘TIJD’. Stef zocht een verzameling songs die klinken als licht aan de horizon, het optimisme van iemand die een weg heeft afgelegd. Stukken als ‘Ruimte’, ‘Alles Wat Onhaalbaar Lijkt’ en ‘Mooier Met De Tijd’, die hij al tijdens zijn solo tour speelde, hebben zo hun plek gevonden in een bandversie. De nieuwe verzameling liedjes vormen ook de basis voor de nieuwe voorstelling samen met de cd Ridder van Toledo die uiteindelijke het officiële licht zal zien in 2020. Een voorstelling met veel dynamiek, optimisme en kleur. Een voorstelling waarin het kind in ons wordt wakker gekust en de verbeelding aan de macht is.
In het boek dat bij deze cd hoort, is een interview opgenomen met Bad Seeds-gitarist Mick Harvey. Hij vertelt hoe iemand na het verschijnen van Murder Ballads (het roemruchte album van Nick Cave and the Bad Seeds) eens aan Nick Cave had gevraagd of de volgende cd er één met verkrachtingsballades zou worden. Het sarcasme van deze persoon is niet zonder hypocrisie. Ten eerste is Cave natuurlijk niet de uitvinder van de moordballade; het is een eeuwenoud genre (lees ook, verderop in dit boek, het informatieve mini-essay van Erwin Zijleman over de geschiedenis van de moordballade). Bovendien drijft vijfenzeventig procent van de entertainmentindustrie (de entertainmentindustrie! hoor mij bezig!) op moord en ander gruweldaden. Maar toch begrijp ik wel wat de opmerkingen over verkrachtingsballades zeggen wilde.
Je kunt van alles met een moordballade. Je kunt er een diepe duisternis mee in plonzen. Je kunt inzetten op angst en afgrijzen. Je kunt zingen vanuit het slachtoffer. Je kunt de dader meedogenloos maken, kilhartig, onmenselijk. Je kunt ook een situatie schetsen waarin een mens begrip zou kunnen opbrengen voor moord. Het leent zich evenzeer voor absurdisme, surrealisme, voor een huiveringwekkende nachtmerrie, als voor wat Matthew Sweeney “alternatief realisme” noemde. Je kunt er een nihilistische filosofie mee willen onderbouwen, of vragen stellen bij de normen van onze samenleving. Cave leek de aangewezen man voor bijna dit alles. Met fantastisch mooie en duistere albums als From Her To Eternity, Your Funeral My Trial en Henry’s Dream op zijn palmares. Maar uitgerekend hij kwam in Murder Ballads met een verdomd gezellig album aanzetten. Gastmusici, lalala-achtige samenzang, ritmetjes waar je heel lekker op kon meedeinen, een voor Cave’s doen nogal gladde productie… – ik werkte in die dagen in het magazijn van de Bijenkorf waar de hele dag Sky Radio aanstond. Die gaven meerdere keren per dag Where the Wild Roses Grow te horen (dat duetje met Kylie Minogue, weet u nog wel) en ik zweer het bij God dat de hele afdeling dan meezong en –neuriede, met hoofden heen en weer wiegend; ze hielden nog net niet elkaars hand vast. Dat was de eens zo avantgardistische Cave (van The Birthday Party kon je veel zeggen, maar niet dat het fijne arbeidsvitaminen opleverde). Dan en daar zijn de eerste barsten in mijn liefde voor zijn muziek gekomen, en met het navolgende album The Boatman’s Call sloeg Cave die liefde eigenhandig aan gruzelementen. Al zal het diene mens een zorg zijn dat ene Tim Donker uit zijn fanschare gestapt is. Bovendien gaat het daar nu niet over.
Waar het wel over gaat, is dat ik zo mijn reserves heb ten opzichte van de moordballade. Ik heb al eens zeer straffe moordballades gehoord, zeker. Maar een heel album vol? Bij Cave ging dat dus goed verkeerd als u het mij vraagt (u vraagt het mij niet). Wat dan te denken van The Bullfight, die er niet alleen een album maar ook nog een heel boek mee vullen.
Als project vooreerst prijzenswaard. Niet om de moordballade. Wel om de cd. Of als u vinyl prefereert (want dat kan ook): de lp. En om het boek. Iedereen die me langer dan vijf minuten kent, weet dat ik een hartgrondige hekel heb aan digitale muziekbestanden. Muziek moet fysiek uitgegeven. Het liefst op cd. Ik keerde de lp begin jaren ’90 de rug toe omdat in het Eindhoven van die dagen bijna nergens meer lp’s te koop waren. Mijn platenspeler verstofde en ik ga er geen plumeau meer aan wagen. Nu verkopen ze zelfs bij de Aldi en de Lidl platen. Ze doen maar. Ik blijf de cd –en de gigantische verzameling die ik met dit medium inmiddels opgebouwd heb- trouw. En voor mooi uitgegeven cd’s heb ik een zwak. Elke cd die komt met een boek schaf ik blindelings aan. Gewoon omdat ik vind dat je zoiets moet ondersteunen.
Maar ja. Nu is het er. Nu is het binnen. Nu is het niet alleen maar een cd die komt met een boek (het ging over moordballades dacht ik), nu is het dan iets dat ik handen kan houden. Ik kan het bekijken. Ik kan de cd luisteren, het boek lezen. Ik kan er een mening over vormen. Ik kan.
En ik doe.
De cd als eerste dan maar. Want muziek was mijn eerste lief. Maar wacht. Deze hier ga ik gedoseerd tot me nemen. Laat ik beginnen met een lied. Eén liedekijn maar, en dan niks meer. Op een avond, net voor het nog niet echt laat is maar later dan ik doorgaans naar bed ga sedert de kinderen schoolgaand zijn en ik al veel te vroeg al veel te veel moet. Eén liedekijn. Lullaby heet het, en wat komt er doorheen mijn koptelefoon? Een duister soort zwaar aangezette folk, net iets ten zuiden van “pagan folk”, of hoe heet men dat. Angstaanjagende vrouwenstemmen. Een viool, een piano, een contrabas, een gitaar. Textueel wekt het huivers: een moeder maakt haar kind deelgenoot van haar geheim. Ze vermoordde de vader van het kind, en diens minnares. De aanleiding is bijna banaal en de methode is schoon, geen bloed werd hier vergoten. Maar als uw maag niet samentrekt bij de idee dat een moeder te biecht gaat bij haar kind over de moord op de bloedeigenste vader van dat kind, een vader waar het ongetwijfeld van hield want wat heeft een kind nu helemaal zaken met volwassen debiliteiten als overspel en jaloezie, dan hoort u wat mij betreft thuis in een gesloten inrichting.
Dit gaat al zijn voor deze avond. Ik ben rusteloos. Ik ga naar boven, naar een andere kamer, om te lezen of te peinzen of de gaten in het plafond te tellen, weetikveel. Misschien ga ik zelfs wel gewoon slapen. En als ik de trap op loop denk ik één ding: Zo! Gezellig is Eggs & Marrowbone vooralsnog in ieder geval niet!
En dan komen en gaan er dagen en op één van zulke dagen, sta ik en praat ik met de buurman. Ik was eigenlijk op weg om boodschappen te doen. Ik kom die man ook overal tegen, vooral in mijn eigen straat, vooral ter hoogte van zijn huis. Ik sta en praat over het Eggs & Marrowbone project want ik zit ermee in mijn maag. Ik wil zo graag zo ongeremd positief, zo bijkans hysterisch enthousiast over dit project schrijven, ik zeg, want ik wil het voelen gloeien. De cd, en dan zo’n prachtvol groot en zwaar boek erbij. Van daken wil ik roepen, dat iedereen het moet aanschaffen. Maar ik vrees dat mijn oren en mijn hart en mijn lendenen en mijn ogen me toch uiteindelijk een iets gematigder mening zullen gaan opdringen. “Dan heb je daar alvast een mooie insteek voor je recensie!” zegt de buurman. Uiteindelijk loop ik met een kop vol twijfels naar het winkelcentrum. Gebruikt mijn buurman een woord als “insteek”?
En dan doe ik wat ik al heel lang niet meer gedaan heb. Op een maandag aan de eettafel zitten en met papier voor mijn neus naar een cd luisteren. Dat was vroeger zo. Nog voor de kinderen er waren, en zelfs voor maandagbellen er was. Tien jaar geleden of langer nog. Luisterde ik alle maandagen naar te recenseren cd’s, want dan ving het werk pas om twee uur ’s middags aan en had ik de hele ochtend voor luisteren en schrijven en lezen. Ik heb allang geen hele ochtenden meer tot mijn beschikking voor zulke dingen, en zeker geen maandagochtenden. Maar toch is het maandag, is het ochtend, als ik zit. Zoals vroeger. Zonder koptelefoon maar met koffie en papier en aan tafel. En dan de cd. Eggs & Marrowbone. The Bullfight. Zo heet de band, zei ik dat al? Ongelooflijk slechte bandnaam trouwens. Maar oké. En goed. En terzijde. En nu, muziek.
Ja.
Ja. Goed. Folk, inderdaad. Maar ook hints naar de new romantics-beweging. Vooroorlogse jazz. Orgels, violen, gitaar, piano, een bugel zelfs een keer, mind you. De sfeer is die van El Boy Die, die van Tindersticks, die van ja: Nick Cave. Op de meeste liedjes neemt Nick (!) Verhoeven de zang voor zijn rekening en een bijzondere zangstijl heeft hij. Het bevindt zich ergens tussen praten en zingen in, is gedragen en theatraal. Het heeft wel wat weg van de zang van ja: Nick Cave. Het is niet lelijk, het is intrigerend maar niet een stem die me vanaf de eerste minuut voor zich wint. Helemaal vrij van aanstellerij lijkt het niet te zijn, die stem. En nu we het toch over Nick Cave hebben: moet ik het gastoptreden van Birgit Schuurman in Lying in Your Arms (wat een caveïaanse titel trouwens!) zien als een knipoog naar het gastoptreden van Kylie Minogue in Where the Wild Roses Grow?
Eggs & Marrowbone is honderd keer de plaat die Murder Ballads was. Want Eggs & Marrowbone is, minstens bij vlagen, echt duister. In ieder geval vaker wel dan niet mooi. Een ander groot pluspunt is dat de plaat niet heel lang duurt. Dus is het voorbij voor het me tegen gaat staan. Dat bedoel ik minder rot dan het volgens mij klinkt. Iets met bekasting en met meesters, hoe was het ook al weer.
Maar toch. Afkomen met een plaat vol moordballades en dan in muziek en zang zoveel Cave-hints geven? Sterk is anders. Ook tekstueel valt er het nodige af te dingen op Eggs & Marrowbone. In het weerzinwekkende The Supergrinder legt een vader zijn kind op bed (weeral een kind! laat de kinder er buiten, nu!) om daarna eens lekker de buren tot pulp te meppen. De refreintjes zitten vol lalala’tjes en laladi’tjes, want het is natuurlijk een carnavaleske boel met die supergrinder. De coupletten bevatten Duitstalige zinnen en op de koop toe moet die man dan ook nog een SS-uniform dragen. Waarom moet die man een SS-uniform dragen? Om het nog psychopathischer te maken ofzo? In het navolgende The Lamenteer heeft iemand iemands suïcide op zijn (haar?) geweten, en dat wordt als volgt geuit: “Hitler and Stalin killed hunderds a night / I did not kill one; it was her own suicide”. En weeral denk ik hum. En weeral rasp ik door mijn baard. En weeral rijs ik één wenkbrauw. De liedjes staan vrij achteraan op de plaat, dus ik verlaat Eggs & Marrowbone met een vieze smaak in mijn mond.
Waarom dat SS-uniform, waarom Hitler en Stalin? Waarom geen soldatenpak, ik zeg nu maar wat, en vul op de stippellijntjes de naam van een gekende massamoordenaar in. WOII behoort tot de ergste open wonden uit de Europese geschiedenis, en terughoudendheid is geboden met verwijzingen ernaar. Ik zeg niet dat er nooit grappen over gemaakt zouden kunnen worden, een WOII-verwijzing nooit ludiek of lichtvaardig zou mogen zijn; ik zeg ook niet dat je er niet mee schilderen mag in proza, of poëzie, of film, of muziek, of strip, of wat je er ook mee wil. Maar als het alleen maar dient om de weerzinwekkendheid van een situatie aan te zetten, kan het er ook gemakkelijk naast zijn en dat is volgens mij zeker aan de hand in de twee genoemde liedjes op Eggs & Marrowbone.
En ik denk hum. En ik rasp door mijn baard. En ik rijs één wenkbrauw. En over de cd ga ik alvast niet de glorie kunnen jubelen die ik jubelen wilde. Het is een goede cd, het is een mooie cd, het is een fijne cd. Maar het is er iets te vaak naast om in extase te zijn. En muziek is extase. Goede muziek is extase.
Het boek dan maar? Naar boven. Trap op, een stille ruimte zoeken. Beneden staat hier alle avonden de televisie te tetteren op één of andere commerciële rotzender. En boeken hebben geen gat waar ik mijn koptelefoon op aan kan sluiten. Dus dan de stilte gezocht. Op ergens een bed. In kou, want boven staat de verwarming niet aan. Maar kou past bij een duister project als dit. En kijken. En lezen. En kijken, weer.
Eggs & Marrowbone. The art of the murder ballads is een groot boek. Het is een zwaar boek. Ik herhaal het nog maar eens. Met zijn luttele 120 pagina’s, en toch bijna lectuur voor gewichtheffers. Het is een salontafelboek. Of een koffietafelboek. Hoe heet dat. Alle gelijk, zo’n boek dat je niet in de boekenkast zet. Maar je legt het neer. Op een tafel. Bij voorkeur op een tafel die je niet nodig hebt om aan te eten of te schrijven of er je kopjes koffie op te zetten als er gasten komen en je praten moet over hoe het gaat op je werk en met de kinderen en waar je naartoe gaat deze zomer. Zo’n tafel die daar maar staat te staan, en waar kunst- en andere kijkboeken op liggen. Bijvoorbeeld dit hier grote en zware boek. En vol ook, is dit boek. Het bevat essay, interview, schilderij, liedtekst, gedicht, strip en misschien vergeet ik dan nog wel wat media.
Vol, ja. Te vol? Hmmm ja. Misschien wel een beetje te vol. Ik hou van enig eclectisme. Ik hou van stuurloosheid. Ik hou van kruisbestuivingen en borders crossen. Ik hou ervan als een project zich niet laat beteugelen. Maar toch. Sjee. Dit boek is wel heel erg propvol en in zijn propvolheid doet het een beetje denken aan het werkstuk van een overijverige middelbareschoolleerling die een collage over “de kunst van de moordballade” wilde maken maar meegesleept werd door zijn eigen enthousiasme.
Natuurlijk is dit niet een boek bedoeld om in één avond doorbladerd te hebben. Vandaar ook dat tafeltje. Daar leg je het neer, daar pak je het op. Zo af. En toe. En dan blader je wat, en dan kijk je wat, en dan lees je wat. En dan leg je het weer neer. Zo. Maar dan nog. Had de lezer / kijker toch iets meer rust gegund. Een witpagina hier of daar (en dan doel ik op de functie van de pagina als lege pagina, niet op de kleur: in een boek als dit hadden de witpagina’s best zwart of bloederig rood gekund). Dat had je sowieso moeten doen naast elke tekst. Ieder mens is denklui. We werden voorgelezen uit boeken met plaatjes, en op het plaatje kon je zien wat je moeder of vader aan het voorlezen was. Zodus is de mens geneigd elk plaatje naast een praatje te zien als illustratief. Dat gaat ten koste van de zeggingskracht die een schilderij op zichzelf hebben kan. Het kunstwerk The Death of Jeanne d’Arc van Mirjam Groothedde staat naast een gedicht van, godbetert, Bart Chabot. Dat is toch een beetje als Bassie een dansje zien doen op muziek van Kayhan Kalhor (waarbij, voor de goede orde, Groothedde dan Kalhor is). Maar Groothedde is niet het enige slachtoffer dat de propvolheid van Eggs & Marrowbone. The art of the murder ballads eist.
Nee. Voorwaar. Ik zeg u. Het boek slachtoffert uiteindelijk zo te spreken zichzelf (welja. waarom niet). Ja. Wat? Ik zou haast zeggen dat kwantiteit hier niet ganzelijk harmoniëert met kwaliteit maar hee, zulke debiliteiten ga ik toch niet uit mijn botten slaan? Hou het er dus maar liever op dat er tussen het vele, het heel erg vele, het veel te vele dat dit boek te bieden heeft toch maar bitter weinig zit dat me doet opspringen uit mijn stoel en me wauw doet roepen en brullen van enthousiasme en rennen ook, rennen naar de telefoon omdat ik nu! een vriend! of vriendin! moet bellen! want ik moet! praten! spreken! oreren! over dit hier schilderij, dat daar gedicht, deze of gene kunstenaar. Honderdzestien pagina’s, de meeste ervan gevuld met beeld & geen enkel werk valt in de categorie “dat zou ik wel in mijn huis op willen hangen”. Er zijn wel wat pagina’s waar ik langer blijf hangen en vaker naar terugkeer dan andere, dat dan weer wel ja.
Er is het nogal expliciete The Corpses of the De Witt brothers van Jan de Baen, dat mij aan Francis Bacon deed denken, en evenzo aan het magistrale Alle Vlees van Jacq Firmin Vogelaar (één van de allerlaatste goede boeken die diene mens schreef); er is het reeds genoemde The Death of Jeanne d’Arc van Mirjam Groothedde; er is Petit People van Otto Ganz dat me intrigeerde omdat het met, onder andere, “organische vloeistoffen” geschilderd is én omdat het, naja, Otto Ganz is (ah! die goeje ouwe Xavier Deflorenne. ik ken hem vooral als geniaal dichter maar hij heeft ook een paar romans op zijn naam staan. die echter, helaas, bij mijn weten nooit uit het Frans zijn vertaald naar welke andere taal dan ook en ik wil alles doen voor de literatuur, ik heb mijn leven veil voor de literatuur, ik verhuis naar een ander land voor de literatuur, ik bevaar de zeven zeeën voor de literatuur, ik leer Russisch of Chinees of Oud-Grieks voor de literatuur ik wil zelfs mijn snor laten staan voor de literatuur maar Frans leren lezen wil ik niet); er zijn Circling Birds en Red Tree in Sunlight van Gallon Drunk-voorman James Johnson (ah! Gallon Drunk! ik heb wel weer eens zin in een Gallon Drunk-plaatje ik wil nu een Gallon Drunk-plaatje ik ga meteen een Gallon Drunk-plaatje opzetten!); ja, die werken zijn er. Ze zijn angstaanjagend, duister of misschien wel gewoonweg mooi en alsnog stroomt mijn bloed er niet heel veel harder van. Misschien dat de weergave in boek deze of andere werken geen recht doet, misschien moet je de originelen gezien hebben (“Je moet het in een zaal zien”, scheen de oma van mijn vader altijd te zeggen – en die woorden waren gevleugeld in ons huis want te pas en te onpas zeiden we: “Je moet het in een zaal zien”). Maar ook dat is geen excuus. Dit is een boek en dierhalve moet alles waar daarin staat ook in een boek tot zijn recht kunnen komen.
The Bullfight – Eggs & Marrowbone beluisteren
Dat niet alle werken heel direct over moordballades gaan; dat sommige werken misschien alleen dood tonen, of nog: “louter” luguber, sinister, suggestief, ontregelend, bizar, duister, broeierig of mysterieus zijn is tegelijk een voor- en een nadeel. Het voordeel is dat de kijker er zijn eigen nachtmerries kan laten spreken en dat het moordthema je niet murw dreigt te slaan. Het nadeel is andermaal een te wijdse blik, een veel dat te veel wordt. Een overgestileerde duisternis is niet nachtmerrie-achtig. Wat is minder eng dan dat wat in alles zegt dat er hier iets heel engs aan de hand is?
Wat de teksten betreft, steken er vooral twee uit. Het lieve, ontroerende, warme Iemand die ik liever mis van Vrouwkje Tuinman en het mini-essay over moordballades van Erwin Zijleman. Het opnemen van liedteksten in dit boek vind ik echt een zwaktebod. Dat geldt zeker voor andermans liedteksten, maar ook voor de eigen liedteksten. Wie zoals ik graag meeleest met de teksten om er zeker van te zijn dat je wel echt hoort wat je denkt te horen, moet met dit zware boek in zijn hand op de bank gaan zitten als hij de cd een luisterbeurt geeft. Daardoor krijgt dit kunstboek een beetje het imago van een al te groot uitgevallen cdboekje, een indruk die nog versterkt wordt door het hoge “rock n roll”-gehalte van veel van de afbeeldingen. Dat is jammer want met minder bijdragen en meer rustmomenten in de vorm van “wit”pagina’s had Eggs & Marrowbone. The art of the murder ballads een fantastisch boek kunnen zijn, zelfs zonder cd. Waarom werd de cd zelve eigenlijk niet uitgerust met een klein cdboekje erbij voor teksten en instrumentarium en diergelijke?
Hier is wat we gaan doen. Ja. We. U gaat ook iets doen. U gaat Eggs & Marrowbone heel gewoon bestellen. En rap een beetje. Want projecten als dit moeten gesteund worden. En het project als geheel biedt genoeg moois. Dus. U gaat. Bestellen. En dan gaat u uit. U gaat namelijk een salontafel kopen om straks het boek op te kunnen leggen.
En ik. Ik ga die Thomas van der Vliet eens even heel goed in de gaten houden. En als hij ooit, morgen, of volgend jaar, met dat werkelijk fantastische project op de proppen komt (want dat heeft hij in zich, zoveel is zeker), dan zult u mij horen. U zult mijn roep horen. Van de dagen. U zult het horen schallen. Werkelijk, u zult.
Goed? Goed!
Dan ga ik nu even de kinderen uit school halen, goed? Goed.
Eefje de Visser Bitterzoet LP recensie en informatie over het nieuwe album, inclusief nummers en tracklist. Op 24 januari 2020 verschijnt het vierde album van de Nederlandse zangeres en songwriter Eefje de Visser.
Als de redactie de nieuwe LP heeft beluisterd, kun je op deze pagina de recensie en waardering vinden van Bitterzoet de nieuwe LP van Eefje de Visser. Daarnaast zijn hier gegevens van de CD en LP en bestelmogelijkheden opgenomen. Bovendien kun je op deze pagina de tracklist, de mogelijkheid tot beluisteren via Spotify en youtube vinden van de vierde plaat van de Nederlandse zangeres Eefje de Visser.
Informatietekst van de nieuwe LP van Eefje de Visser
Donkere drums, dromerige synths en een catchy en zwoele sound. Met haar solo tour speelde Eefje de Visser vorig jaar in clubs en op festivals in binnen- en buitenland. Ze liet hier al een meer elektronisch geluid horen, waarmee ze inmiddels ook buiten de land- en taalgrenzen wordt opgepikt. Haar nieuwe singles Zwarte Zon en Bitterzoet zijn een logische stap in deze richting.
Bitterzoet Tracklist en Nummers
Zwarte zon (3:57)
Bitterzoet (3:58)
Stilstand (4:20)
Lange vinnen(4:56)
Kom op(3:30)
Controle(2:50)
Pixels (4:10)
De parade(3:51)
Maak het stil(5:23)
Terug (3:43)
Onverstaanbaar (3:15)
Oh (4:30)
Groen (5:09)
Eefje de Visser bij DWDD
Op dinsdag 21 januari 2020 is Eefje de Visser te gast bij het tv-programma De Wereld Draait Door om het nummer Zwarte Zon live te spelen. Ze was de Nederlandse sensatie tijdens het laatste Noorderslag festival.
LP beluisteren via Spotify
Vanaf vrijdag 24 januari 2020 is het album Bitterzoet van Eefje Visser hier ook via Spotify te beluisteren.
