Tiny Room Records nieuwe platen albums LP’s, 12″vinyl en CD’s. Welke nieuwe albums en andere platen heeft het Nederlandse platenlabel recent uitgebracht. Recensie van nieuwe Tiny Room Records platen door Tim Donker.
Tiny Room Records nieuwe platen LP’s, 12″vinyl en CD’s
Tim Donker heeft voor MuzikaleOntdekkingen.nl een drietal nieuwe platen en albums van Tiny Room Records beluisterd en besproken.
- LogOut – E∆Ω / EKEI (12” vinyl)
- Combo Qazam – Flight Music (12” vinyl)
- Mooncy & Tobias – III
Recensie nieuwe platen van Tiny Room Records
Tim Donker
En dan, een dag, Kleinstkamertje. Is klein, is kamertje, is mjoeziek, is hoezee. Tiny Room Records. Dat zit in Bilthoven, u weet. Is bilt is hoven is daar. Mijn opa en oma woonden daar. Sluit ik mijn ogen, zie ik mij ook vandaag nog Bilthoven binnenrijden. Samen met mijn vader, want de laatste jaren waren het meestal alleen nog maar mijn vader en ik die naar daar gingen. Want mijn zussen waren puber en mijn moeder had geen zin en mijn vader wilde niet alleen gaan en dan liet ik mij overhalen. Dan nam ik plaats op de passazjierstoel en dan gingen we. Helemaal vanuit dat Helmond waar we woonden in die dagen naar het verre Bilthoven. Onderweg langs kanaal en spoor en snelweg tot we binnenreden die stad. Bilthoven. Dan zagen we mensen en stoplichten en huizen en bomen. Het licht viel anders in Bilthoven, dat viel me telkenmale weer op. Dat het licht daar anders viel.
Nu zijn mijn opa en oma reeds lang onder de grond, maar Tiny Room Records is nog wel daar. In Bilthoven. Kleinstkamertje, zeg ik graag. Een klein kamertje en muziek. Dat kan alleen maar moois opleveren. En dat doet het ook. Geregeld komt er al iets vanuit kleinstkamertje regelrecht doorheen mijn brievenbus. Vaker dan me lief is valt zo’n cd dan tussen mijn recenseertafel en de muur om pas na verloop van maanden weer door mij gevonden te worden, onder het stof inmiddels maar niet minder mooi daar om. Zo gaat de weg der cd’s soms. Zo gaat het pad van de recensent soms. Het leven is datgene dat je overkwam toen je druk bezig was andere plannen te maken immers. Ik was voor de school. Ik wachtte op mijn kinderen. Ik was op mijn werk. Ik was in de speeltuin. Ik las mijn zoon voor. Ik maakte een kleuterschoolwerkje met mijn dochter. Ik zat in bad. Ik stond in de tuin overheen de heg een eind de ruimte in te plauderen met Sergio. Ik was in de winkel. Ik stond me te scheren. Ik was aan het koken. Ik was overal, maar niet aan mijn recenseertafel. Ik weet niet hoe dat gaat. Misschien heeft Gode er toch onjuist aan gedaan om een dag maar vierentwintig uur mee te geven.
Ik dacht, ik zal beter opletten. Ik leg dat daar neer, dacht ik.
En dan luisteren. En dan schrijven.
Luisteren. Luisteren naar Combo Qazam bijvoorbeeld. Weeral maanden later. Weeral maanden later luisteren naar Flight Music. Van Combo Qazam. Dat kwam uit op de dag dat ik 47 werd. En nu is het maanden later, nu is het eindejaars, nu is het december, nu zit ik, nu luister ik. Naar Flight Music. Eigenlijk een 12” vinyllen ding, maar ik kreeg het op cdr. Ik zit. Ik luister. Ik hoor. Postpunk, voornamelijk. En mathrock. Ja. De bio zegt dat het voer is voor fans van Wire, Battles, Tortoise, Beak>, Mazes, Pinback, Neu!, Can en Devo. En ik zit en ik luister en ik denk tsja. Beak> en Mazes ken ik niet en met Can en Neu! heeft dit, althans volgens mijn oren, die oren aan die kop van mij, niet zo veel te maken. Wire en Battles. Ja. Hoor ik. Devo ook een beetje inderdaad. Rumah Sakit, verdomd, hoor ik ook. Een beetje UI misschien. Maakt alles smaakvoller. (maar dan de latere UI toen de ui al bijna over datum was en de funky sexyness niet meer zo evident was). Ik hoor monotonie en herhaling. Ik hoor afgepaste en aangescherpte melodieën. Hoekig. Het angstaanjagende van de vroege postpunk, toen het werkelijk nog post punk was: dat wat direkt na punk kwam en dat nog direkter uitzichtloosheid voelen liet. Maar bij vlagen verliest het zijn zwaarte. Valt er licht doorheen het mechanische. Dan is het alsof de zon door je raam komt op een zwaarbewolkte dag. Dan is het warm en troostend. Vroeg of laat komt de dreiging weer terug, dat weet je. Een fantasties liedje als San Remi is je alles waard. Maar dan die zang die me laat denken dat ik niet weet wat ik denken moet. Vreemde, verwarrende muziek is dit. Het zuigt me naar binnen. Het hypnotiseert me. Het houdt me vast. Het slingert me heen en weer. Het drukt mijn kop in de modder. Het legt me te drogen in de zon. Het geeft. Het neemt. Aan het einde heb ik het niet onprettig gevonden.
Is wat. Is dat. Is kleinstkamertje. Kleinstkamertje ook: is LogOut. De plaat heet E∆Ω/EKEI. Ook een 12”, dit. Altmodies als ik ben, heb ik eeuwige trouw gezworen aan mijn cd-speler dus ook ditmaal hoor ik het aan op cdr. Die LogOut gasten, dat zijn dan zeker Grieken ofzo. Hoewel ik stuitte op een andere plaat van LogOut en die heette gewoon Paper Plane Flight Recorder. Dat was folk, althans wel gedurende de drie minuten dat ik naar Paper Plane Flight Recorder luisterde. Een soort van oerfolk, de folk die folk was voor er neo- of freak- of dark- aan toegevoegd werd. Een zonnig soort folk, een hippie-achtig soort folk, een naïef soort van folk; vrij van cynisme en somberte. Dat de jaren nog de jaren zestiger waren, en dat het okee was om een bloemenkrans op je kop te hebben (una corona de flores – moet je nu eens mee aankomen!), en liefde te prediken en alle dagen ondraaglijk blij te zijn. Uit dit soort folk is ook E∆Ω / Ekei opgetrokken, maar wel met wat toevoegingen. Er zijn veel meer instrumenten dan in folk gebruikelijk zijn, en er zijn met name niet-akoestische instrumenten! Ge zoudt om minder uit de folkbond geschopt worden! (hoor ik daar een synth?! hoor ik daar een drumcomputer?!!) Je zou dit dreampop kunnen noemen, sommige mensen doen dat. Dreampop is vaak akelig kleverig, en dat is helaas ook de zwakte van E∆Ω / Ekei. Deze plaat is lief. God wat is deze plaat lief. Zo zoet en zonnig. Zo licht en zo niks aan de hand. Misschien is het mijn afwijking dat ik mijn mjoeziek gaarne een tint duisterder heb, en minstens zestig tinten duisterder dan dit. Een aarzelend lofi-miniatuurtje als Kuματα of het slaperige Γκρι kan ik nog wel hartvoelend mooi vinden, maar de ondraaglijke lichtheid van het gros van deze plaat werkt me toch een beetje op mijn zenuwen. Die zang, die mierzoete zang! Niet iedereen hoeft de longen uit zijn lijf te rochelen & niet alles hoeft death metal te zijn maar als ik na een plaat de onbedwingbare behoefte heb mijn tanden te gaan poetsen is er toch ook iets mis. Geen plaat voor “close listening” of “deep listening”, wel een hele fijne plaat om op te hebben als je samen met je vijfjarige dochter en je zevenjarige zoon de afwas doet of kookt of de boekenkast afstoft. En zeg nu zelf: sinds Rutte begin oktober Nederland officieel transformeerde in een dictatuur (of minstens een totaal fascistoïde “post-democratie”) met de doodenge formule “wees niet die eigenwijze Nederlander” (lees: vanaf heden is het u verboden anders te denken dan uw minister-president), is het toch fijn de onbekommerde blijheid nabij uw platenspeler te hebben.
Is ook. Is kleinstkamertje, is ook hippie en love and peace and happiness een bloempje in het haar doe net alsof je gek bent en hou toch van elkaar. Is fijn. Is omdat kan. Mijn dochter houdt van een poster van een kat met een paarse bloemenkrans op zijn kop (ja ik zeg zijn want niet alle katten zijn vrouwtjes hoor dus u hoeft niet altijd met haar en ze naar een kat te verwijzen) (als het aan de kat lag kocht ze whiskas). Is fijn. De getoonzette kat met een paarse bloemenkrans op zijn kopje. O wat zijn wij heden blij. Maar niet alle dagen, en daarom vond ik III van Moonchy en Tobias nog een slagje mojer dan ik m gevonden had als ik niet eerst naar E∆Ω / Ekei had geluisterd. Tobias, dat is Todd Tobias. Van cd’s als Impossible cities (geïnspireerd op een boek van Italo Calvino & er zijn heel wat mindere schrijvers waardoor je je kunt laten inspireren) en Gila Man en van een of andere samenwerking met zo’n Guided By Voices-gast (hier begon ik in te dommelen want Guided By Voices zou zeker in mijn top tien van meest overschatte bands allertijden komen, zeg het niet tegen Stefan want ik mag die man en ik zou niet willen dat hij boos op mij werd). Moonchy is Pat Moonchy en daar had ik eerlijk gezegd nog nooit van gehoord. De cd-titel doet vermoeden dat de twee al eerder samenwerkten maar ook dat is mij eventjes ontgaan. Maar wat je niet kent, kan je nog verrassen en III laat dat dan ook niet na.
De eerste sekonden van opener Dubium (oja, heel deze plaat is in het Latijn, had ik dat nog niet gezegd?) deden nog licht Floydiaans aan, maar dat was gelukkig snel voorbij. Gelukkig ik zeg, niet omdat Pink Floyd slecht zou zijn (in mijn twintigs was ik zelfs nogal “fan” van deze band en nog altijd vind ik een drie- of viertal platen uit hun oeuvre bloeder nog dan bloedmooi) maar eerder omdat Floydiaans klinken beter aan Pink Floyd zelve overgelaten wordt (die hebben na The Final Cut al nooit meer écht Floydiaans weten te klinken) (& nee, The Final Cut is niet één van die drie of vier platen waar ik daarnet op doelde, zó goedkoop ben ik nu ook weer niet).
De paden van Moonchy & Tobias zijn eerder duister dan symfonisch (symfonisch! hoor mij bezig!). Mysterieus, klassiek, darkwave, postrock, ambient, ijl, dromerig, zacht, wiegend, darkfolk, verstilling: het zijn zomaar wat van de sferen die aan mijn oor voorbij trokken in het halve uur dat III duren mag. De eerste keer onvoorbereid. Zat ik daar. Met koptelefoon (want mijn vrouw keek naar een of andere cabaretier op televisie). De stem van Pat Moonchy, die soms iets operaesk had, een Diamanda Galás in herinnering roepende theatraliteit, maar vaker nog fluisterzacht klonk en dan ging het niet meer om Galás maar om kleine kamertjes en port en liefde (deze opsomming klinkt wellicht ranziger dan ik bedoel). Een mens kan zweven op die stem. Ik leg me neder op Pat Moonchy’s stem en ik zweef. Doorheen mijn kamer, het raam uit, de inktzwarte hemel in. Daar, in diepe duisternis, is III sowieso meer op zijn plaats dan hier: tussen de te felle plafondlamp en het houten tafelblad (waarop ik nog wat gesmolten kaas kruimels van het avondeten ontwaar). Eigenlijk zou ik deze cd na het middernachtelijk uur moeten luisteren in een diep en donker woud. Deze cd ís een diep en donker woud na het middernachtelijk uur! III deed me weer beseffen waarom ik zoveel van muziek hou.
En dat is kleinstkamertje, is Tiny, is Rooms. Drie totaal verschillende platen. Het is niet altijd spek voor mijn bek maar ik wil minimaal een keer in de week God op mijn blote knieën bedanken dat Tiny Rooms bestaat.