Mevrouw Tamara In je hoofd LP recensie en informatie over de nummers en tracklist. Op 20 december 2019 verschijnt in eigen beheer de nieuwe LP van mevrouw Tamara. Op deze pagina kun je de bijzondere bespreking van deze plaat lezen, geschreven door Tim Donker.
Mevrouw Tamara – In je hoofd LP Informatie
- Titel: In je hoofd
- Band: Mevrouw Tamara(Nederland)
- Muziek: pop
- Soort album: studio LP
- Label: Eigen beheer
- Verschenen: 20 december 2029
- Totale tijdsduur:
- Dragers: Vinyl LP
In je hoofd Nummers en Tracklist
- Ruimte (3:37)
- Jij fantaseert liever (4:14)
- De stad (3:29)
- Error in je hoofd (5:01)
- Uit je hoofd (1:34)
- Goed was zo (3:44)
- Sterk (3:59)
- Wachtstand (2:54)
- Tot aan (3:02)
- Koud (3:48)
Mevrouw Tamara In je hoofd LP Recensie
Recensie van: Tim Donker
Er is de mooiste naam om nooit te geven & er is de mooiste muziek om niet naar te luisteren.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Het moet 1993 zijn geweest toen ik met Ralph in Amsterdam was en ik iemand mijn naam hoorde roepen. Ja. Ze riepen mijn naam. In een stad die niet de mijne was, of ooit zou worden en waar ik niemand kende. En dus liep ik door, ik heb niet de uniekste naam in de wereld, het zal voor een naamgenoot geweest zijn. En Ralph was sowieso doof voor alles dat niet zijn eigen gelul was. Maar het roepen hield aan en ik keek op. En daar, aan de overkant, bij de halte van de tram, stonden ze. Iris en Tamara.
Iris was een vriendin van mij (is ze nu nog trouwens) –in die dagen zelfs een heel goede vriendin- en Tamara was haar klasgenoot. Ik pretendeerde een hekel te hebben aan Tamara omdat ze ooit eens iets onaardigs gezegd had over een vriend van mij maar eigenlijk vond ik haar hogelijk interessant. Daar stonden ze. Bij de tramhalte, had ik dat al gezegd? We liepen naar ze toe, we praatten wat, gevieren. Ik weet niet waarom of wat ze precies gezegd had, maar na die dag vond ik Tamara nog interessanter dan ik al deed. Het is waarschijnlijk ook één van de allerlaatste keren geweest dat ik Iris’ klasgenoot gezien heb.
Mijn hele leven ben ik iets blijven hebben met de naam Tamara. Het klinkt vooral mooi als je het met de stem van Ernie uitspreekt. Iets wat ik in die dagen geregeld deed, dingen op zijn Ernies uitspreken. En nog steeds doe ik dat, geregeld. En niet alleen in aanwezigheid van mijn kinderen. Tamara. Het zou een auto kunnen zijn. Een Ford Tamara ofzo. Tamara. Het zijn al die a’s, misschien. Of misschien is het de T of de m of de r. Tamara. Het is een vogeltje dat drie keer hupt en bij de laatste a wegvliegt, hoog de lucht in. Tamara. Maar nooit, in geen miljoen jaar, zou er één haar op mijn hoofd geweest zijn die eraan gedacht had mijn dochter Tamara te noemen. Het is de mooiste naam om nooit aan iemand te geven.
Waarom vertel ik dat nou?
Nou, omdat ik zat. Gewoon, op een dag. Het was na de lunch geloof ik ofnee wacht, ik lunch nooit. Het was op ooit een dag, kort geleden. Het kon een dinsdag geweest zijn, tenzij het donderdag was. Ik zat. Hoogstwaarschijnlijk dronk ik koffie, keek ik uit het raam, peinsde ik een peins of twee. Maar misschien kwam ik terug van boodschappen doen of had ik de lamp vervangen op de kamer van mijn zoon. Ik weet het niet, maar er lag iets op de mat. Een envelop. Een envelop was tot mij gekomen, helemaal vanuit Bilthoven dan nog. Bilthoven, daar hadden mijn opa en oma nog gewoond. Altijd scheen de zon in Bilthoven, dat weet ik nog wel. Vanuit ergens zo’n zonnevlek was een envelop naar mij toegekomen, en hij bevatte een cd. Een cd van Mevrouw Tamara. Een cd die In je hoofd heet.
Van Mevrouw Tamara had ik al wel eens gehoord. Wat wil je, met die naam. Een zangeres/liedjesschrijfster, wist ik. Voornamelijk Nederlandstalig, dacht ik te weten. En meer wist ik niet en dacht ik niet te weten. Behalve dan dat ik al langer eens iets van haar wilde horen. Gewoon, vanwege die naam. Weetjewel.
Feitelijk is In je hoofd geen cd. Het is als 12” uit op vinyl, en je kunt m ook digitaal krijgen. Misschien hebben ze geweten, daar in Bilthoven, dat ik niets moet hebben van digitale muziekbestanden. Misschien, ook, hebben ze geweten, dat ik begin jaren ’90 (zo rondom de tijd dat ik met Ralph in Amsterdam was) weggepest ben van het vinyl –in mijn toenmalige heimat Eindhoven was in haast geen enkele platenzaak (ja toen bestond dat nog, platenzaken) nog vinyl te krijgen-, weggepest naar de cd en ik ben niet van plan om ooit nog terug te gaan. Daarvoor ben ik te oud en te koppig. Misschien hebben ze dat geweten, in Bilthoven. Dat ik voor de rest van mijn leven de cd trouw ga zijn, en dat alle andere geluidsdragers wat mij betreft de pest mogen krijgen. Misschien wisten ze dat daar in Bilthoven, en stuurden ze me daarom speciaal deze cd-r van In je hoofd. Dat ze ook wisten van mijn houding ten opzichte van de naam Tamara lijkt me sterk.
Een heel album vol liedjes over wat er zoal mis kan gaan in een mensenhoofd. En dan die naam. En dan dat instrumentarium: altsax, bassax, dwarsfluit, cello, basgitaar, gitaar, piano, drum, rhodes, toetsen, zang en misschien vergeet ik dan nog wat. Dit ging, dacht ik, maar zo dromerig, en ontroerend, en mooi kunnen worden. Of juist drakerig en aanstellerig en kitcherig.
O, ineens weet ik waarom ik daarnet begon over de naam Tamara. De mooiste naam om nooit aan iemand te geven. Dit is er zo één. Dit is zo’n plaat, namelijk.
Is het dromerig en ontroerend en mooi? Nee. Is het drakerig en aanstellerig en kitcherig. Ook niet. Dit is de mooiste muziek om niet naar te luisteren. Sommige muziek is zo. Ik dacht eerst dat het kwam omdat ik er te kort en te vluchtig naar luisterde. Eén, twee of drie liedjes, even, voor ik de kinderen uit school moest gaan halen. En later nog wat liedjes, maar toen was er weer wat anders. Misschien belde die vervelende Wilfred ofzo. Ik weet het niet meer. Ik denk dat het de duvel was, en die was ermee aan het spelen of hoe heet dat. Want iedere keer als ik In je hoofd in mijn speler stopte was er iets.
Nee, de duvel had er geen zaken mee natuurlijk. Ik was het zelf die bedacht dat de beste tijd om In je hoofd op te zetten was: tien minuten voordat ik de kinderen moest gaan halen. En als er later al iemand belde, dan had ik de telefoon ook gewoon niet op kunnen nemen. Ik neem zo vaak niet op immers. Eigenlijk neem ik vaker niet dan wel op. Ik denk dat ik al gauw door had dat dit zo’n plaat was en dat ik niet wilde dat het zo’n plaat zou zijn. En daarom gaf ik In je hoofd steeds maar mijn halve aandacht. Kon ik nog altijd denken dat het daarom kwam, doordat ik het steeds maar mijn halve aandacht geven kon. Vanwege de duvel die ermee speelde enzo.
Maar toen het op een keer een avond was, en iedereen al naar bed, en ik het eindelijk mijn hele aandacht geven ging. Toen. Ook toen. Toen kon ik niet meer anders. En denken. En zeggen. Ja, dit is zo’n plaat.
Zo’n plaat met de mooiste muziek om niet naar te luisteren. Sommige platen zijn zo. Sommige platen dulden geen close-listening. Of deep listening (hallo Pauline!). Sommige platen zijn bedoeld voor halve oren. Omdat het mooie eraan te mooi is of misschien niet mooi genoeg. Ik weet niet hoe dat werkt. Tom Waits had het ooit over dat een plaat moet zijn als de muziek van de buren die door je open raam waait. Het moet zijn dat de buren van Tom Waits een betere muzieksmaak hebben dan de mijne, maar eerst toen ik In je hoofd hoorde snapte ik wat hij bedoelde. Als ik boven de bedden sta op te maken en beneden staat In je hoofd op, dan hoor ik daarboven hele mooie flarden. Maar als ik dan de trap af snel om het van nabij te horen, denk ik o. O nee. Toch niet.
Het is allemaal te mooi. Te gewild mooi, te opdringerig mooi. Te mooi volgens de idee van mooi. Dit is niet mooi dit is de idee van mooi. Het is te net, misschien. Naar het schijnt debuteerde Mevrouw Tamara in het televisieprogramma De beste singer-songwriter van Nederland en o, dacht ik. O ja. Dit is dat soort mooi. Televisie-mooi.
Het zit ook in de teksten. Zoals. Bijvoorbeeld. “Jij ziet slechts mijn huls / omdat je liever je ogen bedekt / dan mij de ingang te laten zien”; “Jij maalt graag / met een basis van simpele meel / zonder het fundament” of “Jij fantaseert liever / zuigt de adem uit wat niet is / Jij fantaseert liever / dan dat je drinkt van wat wel”, en ergens verder ging het geloof ik over een stad die geen empathie toont en iemand uitlacht, en nog weer later meende ik iets te horen als “voordat ik mij van jou beroof” ofzo, ik weet het niet, het zijn de mooiste teksten om niet naar te luisteren denk ik.
En te zeggen dat In je hoofd geen fijne plaat is, zou liegen zijn. Het kabbelt, het walst, het warmt mijn kamer. Soms versnelt en suizelt het. Maar het gaat kapot als ik stilsta en echt luister. Ik moet het flardmatig horen, als ik boven ben, of de afwas doe, of in de tuin de kilo’s papier en plastiek van elkaar scheid en in de juiste bakken sta te doen, of gewoon maar een peins peins & dus elders ben met mijn hoofd. Dan hoor ik een mooi tokkelende gitaar. Of die Radiohead-achtige basis van Sterk. Een piano die even, heel even, onaards mooi is (voordat de andere instrumenten erbij komen) En dan ontgaat die vervelende dwarsfluit mij wel, of die net een graadje te gladde productie (sorry, Jurriaan).
Dus doe. Doe dit. Koop In je hoofd op vinyl. Wees niet zo heel goed voor het vinyl. Zorg dat het kraakt en ruist en bromt. En zorg ervoor dat je altijd druk bezig bent als je In je hoofd op hebt staan. Dan is het best een fijne plaat, he mensen? Ja. Dan is het best een fijne plaat.
Andreya Triana – 
