Shyrec Records nieuwe muziek recensie en informatie over de nieuwe CD’s, LP’s, downloads en andere dragers.
Shyrec Records nieuwe muziek recensie en informatie
Op deze pagina is de recensie te vinden van een aantal nieuwe plaren die zijn uitgebracht door het Shyrec Label.
Recensie van Tim Donker
- Petrolio – La Disobbedienza
- Il Peggio è passato – Bugie d’Autore
- Tommaso Mantelli – 14 dinosaur songs
hoe de schoonheid in de ijsberg, het laatste kopje koffie voor naar werk, je parkeerde de auto een paar straten verderop, de dingen die gingen, hoe altijd de dingen die gingen, vrijdag vlak voor werk, misschien nog even de platen, die vrijdag vlak voor werk misschien nog even de platen, een cold wave plaat of noem het dark ambient, Petrolio heette het, een eenmansband, hoe noem je het, een artist, iets theatraals geloof ik ook, of misschien iets met film, en de klok zegt tik, en later was het zondag, je kon de mensen, de ramen zwart, die vrijdag vlak voor werk de platen, hoe kon het zijn dat, je kon altijd iets van cold wave voorspellen of beter nog post punk misschien, want Shyrec is van zeer betrouwbare schoonheid wat ook wil zeggen misschien, dat het niet snel verrast, ja een cold wave plaat zag ik nog wel komen, ja deze plaat kon ik nog wel zien komen, iets grauwzaams kon je nog wel zien komen maar god wat is het mooi, ja het is cold wave of noem het dark ambient of dungeon synth misschien, soms is er een beat soms is de beat er niet, soundscapes iemand?, klankgolven, denk Selected Ambient Works van Aphex Twin, denk Coil misschien, denk het getoonzette landschap, en bomen in ijs, en de velden en wat daarachter is, er zijn velden achter deze velden, dat weten we, er zijn wegen achter deze wegen, dat weten we, er zijn bossen achter deze bossen, dat weten we, er zijn meren achter deze meren, dat weten we, er zijn nachten na deze nachten, dat weten we, er zijn werelden achter deze wereld, winterkou en stille synths deinen als verre lichtjes, en de dingen en het licht, zacht lawijd, ambient noise bestaat dat al?, soms meer deining en meer dreiging, lawaaierupsies, spaarzame lawaaierupsies, iets maakt zich los uit krochten ergens, en de blommekees lieten hun kopkens hangen, maar het kon ook alweer verder zijn, het kon ook alweer later zijn, het kon ook nog een kopje koffie zijn, er zijn kopjes koffie na deze kopjes koffie, dat weten we, er zijn werkdagen na deze werkdagen, dat weten we, er is missen na dit missen, dat weten we, de plaat alweer af, zulke platen duren nooit lang, er zijn platen na deze platen, dat weten we, vooruit nog eentje dan, kan best, rustige dag op werk vandaag, nog een plaat dan nog een kopje koffie dan, ik kon die bandnaam maar met moeite lezen, stoort het weer dat Italiaans niet mijn twede taal is, ik denk dat daar il peggio è passato staat, en ik dacht aan de passeerzeef, ik dacht aan tomatenpuree en later was het zondag, later was het nacht, ik meende een gans te horen, maar dat was later, dat is nu, toen was het toen, toen was het dag, die vrijdag vlak voor werk de platen, wat een maf hoesje, twee altmodies aandoende tiepes op een zinkend luchtbed, in zee of meer, of rekreasieplas, en lachen en wat is dat op de achtergrond is dat een raket ofzo, waarmee steekt men hier draken en steekt men wel draken, lava wordt hard en neemt brokken mee naar huis, dagen dat je bril niet lekker zit, dagen dat je lenzen niet lekker zitten, er zijn dagen na deze dagen, dat weten we, openklaphoesfoto’s zijn erger nog, hoe noem je dat, gatefold sleeve staat er dan altijd bij, gatefold, is dat een mooi woord?, beyond the gates, was dat een moje elpee?, een vent met een kapsel en ouwerwetse duikershelmen ernaast en een wolk met een glimlach, ja heb je dat instrumentarium nog niet gezien, die vrijdag vlak voor werk de platen, stem en woorden en gitaar en achtergrondzang en synthesizer en vleugel en perkussie en veel meer is dat niet, kan alle kanten op, met zoon plaat, met zoon instrumentarium, met zoon hoes, zou je deze nog wel, die vrijdag vlak voor werk, maar waarom zou je niet, en dus ging je en dus ga je niet, is ook de hoop als vliegtuigstrepen opgelost, al vanaf de eerste klanken misschien, of de eerste klanken nog niet, eerst kon je nog denken dat het een soort lievige folk was, lievige folk kan je wel hebben, lievige folk kan je soms wel hebben, bijvoorbeeld op vrijdag vlak voor werk met de zon daar door het raam, maar er komt steeds meer bombast, er komt steeds meer pop en dan vrees je of misschien jij niet maar ik toch wel dat de toon voor deze plaat is gezet, en de toon is gezet, Bugie d’Autore is grotevakantiemuziek, uitzinnig, niks aan de hand, je weet nog wel, toen, met de auto, iedereen had een mixtape samengesteld, iedereen wilde mjoeziek want skoel was out en we gingen, we gingen op vakantie, en het moest goed zijn en het moest blij zijn en het moest vrolijk zijn en vrij want skoel was out en we gingen op vakantie, de zanderige landerige dagen die eindeloze dagen in eindeloze zomers die dagen waren dagen waarop ons geheugen de juiste temperatuur bereikte om ze op te slaan, dagen als een allemansvriend, dagen waaraan niemand specifiek een hekel kon hebben, mjoeziek als allemansvriend, heel deze plaat kan moeiteloos de hitlijsten in kan moeiteloos gedraaid worden op welk radiostasjon dan ook, wie zei daar dat shyrec nooit verraste, komen ze met een onvervalste popplaat aan iets anders kan je er niet van zeggen, pop, pure pop, zonnige niksaandehandpop, met zomerbriesjes, en springerigheid en af en toe een zweempje dat naar melankolie zweemt maar niet teveel natuurlijk anders drajen de luisteraars weg, het pingt je pong en de avond valt alsof hij ergens van terugkeert, waarom zou je een seedee als dit uitbrengen omdat dit voer voor de oren van miljoenen is misschien, aan een seedee als deze kan niemand een hekel hebben nee en net daarom heb ik er een hekel aan, denk niet dat deze mijn seedeespeler ooit nog van binnen gaat zien, of misschien ooit, ergens in de lente, of tegen de zomer aan, misschien als mijn dag gevuld moet met zon en lichtheid en niksaandehand, de dag dat ik dit moet zien komen van shyrec en bij dan begon ik me zorgen maken want het enige dat me nog resteerde was Tommaso Mantelli, die had ik eerder, toen heette dat 9 useless tunes of was het songs?, opzoeken maar niet nu, ik moet verdorie al lang naar mijn werk, alleen die Mantelli nog en die vorige plaat daar vond ik niks van, maar Shyrec is zoon sympathiek label en Stefano is zoon sympathieke gast, ik wil het allemaal goed vinden maar nu komt alleen die Mantelli nog en die vond ik al niks, en eigenlijk moet ik naar mijn werk maar rustige dag vandaag dus goed eentje nog, een plaatje nog, toen we later de sleutels zochten bleken die onvindbaar, 14 dinosaur songs wat een ongekend kinderachtige titel trouwens maar hee, A light in my bright eyes kent een gastoptreden van Mentelli’s oude bandje, het door mij zeer hoog geachte Kill Your Boyfriend en godver wat een mooi en stuwend en opzwepend liedje dit is zeg!, en dan direkt daarna de punky gekte van Piece of mine, en ik denk, ik denk ik moest allang gaan, ik denk, is lammeren is wij om naar te zoeken wij, Mantelli tapt en Mantelli tapt goed want Mantelli tapt uit vele vaten, Mantelli tapt schattig met ukelele, of iets dat verre echo’s boert van Mind Science of the Mind en Mind Science of the Mind boerde op zich al verre echo’s van Shudder to Think wat niet vreemd is omdat ach bekijk het zoek zelf maar uit waarom het niet vreemd is dat Mind Science of the Mind een klankkleur of twee delen wist met Shudder to Think, iets dat bijna afropop is en iets dat het eclectisisme van bijvoorbeeld Sub Urban in herinnering noemt ik ken Sub Urban via mijn zoon, mijn moje lieve fantastiese unieke negenjarige zoon brengt me soms liedjes die ik goed vind en dan denk ik dat het nog al niet naar de wuppe is, verrukkelijke stortbuien zouden op aarde neerdalen en het volk geselen, het heerlijke sax-outtro van What if I say deed me ineens aan Morphine denken en wat wil je nog meer, op een vrijdag en allang te laat voor werk aan Morphine denken, is dat niet mooi, en net als ik denken ga dat dit skala toch nog gelimiteerd is, het komt wel erg vaak terug op lounge in deze veertien dinosaurus liedjes, het komt wel erg vaak terug op goed in het gehoor liggende indiepop in deze veertien dinosaurus liedjes, net als ik denken ga dat die Mantelli toch niet zo verrassend is als ik in de eerste pak weg, zes of zeven liedjes dacht, komt Controfase, het laatste liedje, na dingen die punk konden zijn of sleazerock konden zijn of afropop konden zijn, of al die andere dingen konden zijn die ik elk afzonderlijk misschien niet fantasties vond maar in samenhang in ieder geval divers genoeg om me nog even een minuutje, tot het volgende liedje, weg te houden van werk, komt dan, op het allerlaatst dat Controfase geheten liedje, in samenwerking met L’Impero Della Luce, die ik niet ken, maar dit was loutering, dit was, dromen zijn het geweldloze resultaat van gewelddadige acties, en ik, en kaasfondue, de dingen, de platen, de vrijdag, die laatste minuten, toen nog, toen het paard uit het oog verdween, wij zijn wat over is, Controfase, god wat een mooi liedje is dit zeg, het is avant-garde nee het is neo-klassiek nee het is triphop, het is mysterieus dreigend donker en een beetje eng. Denk ik. Dit had wel plaatvullend mogen zijn. Denk ik. Dit eindigt weer terug bij waar het begon. Betrouwbare schoonheid. Zei wie? Zei iemand die veel te laat is voor werk.