Glice Pyre recensie nieuwe Album door Tim Donker.
Glice Pyre recensie nieuwe album
Recensie van: Tim Donker
Het was de twede steerjoo van me die er in korte tijd de brui aangegeven had. De eerste begon zomaar opeens te piepen en te kraken als ik er een seedee in stopte. Eerst viel het niet zo op, want ik doormaakte juist een ferme harsh noise fase. De langste tijd dacht ik dat het bij de mjoeziek hoorde. Maar neen. Ook bij kale folk of verstilde slowcore piepte en kraakte het. Mijn vrouw is er nog mee naar het reparasiekaffee gegaan. Diene mens daar had de speler uit elkaar gehaald, en keek er eens naar. Zei dat hij er niks van snapte, zette hem weer in elkaar en gaf hem weer terug. Daar had ik een uit elkaar gehaalde en weer terug in elkaar gezette maar nog immer niet goed werkende cdspeler. Maar ergens had iemand een opa, en die opa was dood, en die opa had nog wel een torentje staan. Zo een vanuit de tijd dat de cd goede opmars maakte, en vinyl eventjes zowaar leek te zullen verdwijnen. Miditorentjes heetten die dingen geloof ik. Radio, cd en kassette. Want dat was er nog wel. En voor mij nu weer terug. Voor het eerst sedert mijn puberteit beschikte ik weer over een werkende kassettespeler. Niet alleen kon ik al mijn ouwe bandjes (bandjes! hoor mij toch eens bezig!) vol met van de televisie en radio geteepte metal weer drajen, ik ging ook voorbespeelde kassettes kopen. Wat ik nooit gedaan had, want kassette was altijd goed voor tepen. Mjoeziek kocht ik op elpee, niets haalde het bij elpee. Maar er bleek goed obskure shit te zijn die alleen op kassette verschenen was en dat kon ik nu hebben dus moest ik het hebben. Wrakke lofi van een gast die Tucker Theodore heette. To make the sun hurt heette die teep geloof ik. Mijn nu bijna achtjarige zoon was een peutertje in die dagen en hij was om welke reden dan ook helemaal weg van die teep, hij vroeg er zo niet dagelijks dan toch wel wekelijks om. “De man die uit het raam zwaait”, noemde hij de teep. Dat had te maken met het hoesje. Hij kon zowel de artistnaam als de titel niet uitspreken. Maar ook andere dingen kocht ik. Nieuw-Zeelandse nofi, Balinese black metal. Zulke dingen. Een tijd vond ik niets leuker dan maffe dingen op teep te vinden. Kreeg ook het nodige toegestuurd, zomaar. Van de mannen van Glice bijvoorbeeld.
Toen ging hij kapot. Dat miditorentje. Verrassend was dat misschien niet. Ik had er een stevige mep op gegeven. Omdat de cdspeler maar “no disc” bleef zeggen, terwijl ik toch zeker een cd in de lade had gelegd. En nog eens, en nog eens. Cd goed oppoetsen, nog eens. No disc, zei hij. Andere cd proberen. No disc. Ook andere cd oppoetsen. No disc. Godverdomme. De godverdomme met een klap gepaard laten gaan. Verrek, nu zwijgt het hele apparaat. Hoe kan dat nu?
Nog doje opa’s ergens? Nee. Moest ik toch zeker naar de winkel om een nieuwe set te kopen. En daar was het dus. Dat ik stond, dat ik schutterde, dat ik stotterde. Dat ik rood werd. Omdat ik de verkoper had gevraagd of die ouwerwetse steerjootorens weer in zwang zouden geraken, u weet wel met platenspeler en cdspeler en kassettespeler en al. Wat me geen gekke vraag had geleken. Vinyl was weer helemaal terug van nooit weggeweest (naja, in het Eindhoven waar ik aan het begin van de jaren negentig eventjes woonde, was het weg: in reguliere platenzaken helemaal en in de alternatievere platenzaken zo goed als helemaal, en ik moest voor mijn muziekliefde de knieval voor de cdspeler maken – heb ik net een prachtige cdverzameling opgebouwd wordt dat verrotte vinyl ineens weer de maat! ja zeg, ik blijf niet bezig. nu ga ik het cd-formaat ook tot mijn dood trouw blijven. maar een apparaat dat alle mogelijke geluidsdragers afspelen kan leek me een goed midden) en een grote band -ik meen dat het U2 was- had kort daarvoor iets exclusief op kassette uitgebracht.
Maar de verkoper vond het wél een gekke vraag en keek me aan of opaatje had gevraagd waar de fonografen stonden. Toen begon dus dat hakkelen. Ik zei dat ik recensent was, iets dat ik zelden in het openbaar zeg, en dat ik “heel veel” toegestuurd kreeg “in allerlei” formaten en dat ik graag één apparaat wilde waarop ik dat allemaal afspelen kon. Technisch gezien stond ik daar niet te liegen. Ik heb toch zeker een keer of vier vinyl toegestuurd gekregen en kassettes minstens even vaak.
En daar hadden mannen van Glice voor een flink deel tussen gezeten. Die hadden me dus al eens een plaat gestuurd, en ook een stuk of drie kassettes. Maar met PYRE brengen ze me in ieder geval niet in verlegenheid. Dat komt tenminste fatsoenlijk uit op cd. Dubbelcd dan nog. Ah. Fijn. Dat bestaat nog. Dubbelcd’s uitbrengen. Op deez hier dag is alles al goed, nog voor ik een noot heb gehoord.
Daar nog even op teren. Hoesje openklappen. Kijken. Zien. Voelen. Cd’s uitnemen. Nog niet drajen. Laten schitteren in het licht. Weer terug stoppen. Hoesje weer dichtklappen. Cd terug leggen. Daar. Op secretaire. Op die nog verrassend hoge stapel resesie-eksemplaren. Denken: mooi. Dat misschien wel mompelen. Dan iets anders gaan doen. Koffie zetten ofzo.
Dit kan dagen door gaan. In verwondering. Afvragen hoe het klinken zal. Drums en addiesjonele geluiden op Constantinople, 541 CE door Lasse Marhaug. Lees ik. Ah. De Lasse! De Marhaug! Bij allen die (harsh) noise liefhebben staat die naam in een heur van geiligheid nee in een geur van heiligheid. Xou zereneus zoeken moeten om te weten of ik een album van hem heb, het zou kunnen dat het kan maar het zou ook kunnen dat het niet kan. Maar een naam zo groot als die van Marhaug past ook niet in mijn cdkast. Soms moet je geen cd van iemand hebben om toch alles van hem te hebben. Het staat me bij dat ik in een prachtig obskuur platenzaakje in Italië ooit een cd gekocht heb van Lasse Marhaug maar ik weet het niet meer zeker. Ik kocht daar veel, dat weet ik nog, en de eigenaar van het zaakje vond mijn keuze zo verrassend of grappig of inspirerend dat hij me nog een cd gratis gaf ook & als er geen feitelijke cd van Marhaug heeft tussen gezeten toen dan toch minstens wel een imaginaire.
(de imaginaire toon en de imaginaire niet-toon. de imaginaire schroei. het imaginair explosief – of segt ons exploowsief)
(een oud roestig kasje openmaken of goederentreinen in de nacht of masjienes van liefdevolle genade) (een cybernetiese ecologie waar we vrij zullen zijn van werk?) (?) (is that guy kidding?)
Ow. En Coen Oscar Polack, god betere het. Ook al geen kleintje toch? Levende ornamenten. Het geluid van bergen is regen. O die Coen o die Oscar o die Polack, o dat Narrominded. Oja. Ook hij weer daar, als eerder & vaak. Op saxofoons, of veldopnames en op bonang. Die laatste moest ik even opzoeken. Ik dacht eerst dat het een of andere streektaal was voor een erectie. Maar het is een gamelaninstrument. Met kleine gongetjes. Jazz en veld en gamelan. Kan deze cd onbeluisterd nog beter worden?
Kan deze cd beluisterd beter worden?
Wil ik deze cd ooit nog wel luisteren, mag ik hem niet fantaseren, mag ik hem niet gewoon zien en raden en altijd en altijd en altijd.
Uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid. Of mijn zwakte. Zo u wilt. Ging het op een late avond de speler in, koptelefoon op mijn kop (dat is waar zoon koptelefoon hoort), ogen dicht. Dit hier is mijn verslag van wat ik toen beleefd heb als armstoel reiziger.
Dit.
Duister. Sinister. Het ademt, klopt, ruist, suist, reutelt. En dan, mun God, dan buldert het. Het krast en het dondert. Afzonderlijke instrumenten zijn slechts spaarzaam te onderscheiden, het is alles een kolkende lavastroom. Het krijst. Het verschroeit alles waar het langskomt.
En.
Dan.
Waar we later zijn. Een luidruchtig soort minimal techno? Dreunende drones? Kreten vanuit onderaardse krochten? Een auditieve storm?
(…)
Een snerpende guitaar klinkt wijds, galmend. Er komen steeds meer geluiden bij. Het doet denken aan Nocturnal Depression of NONE of Coldworld of Afsky of verzin het anders zelf. Kerkgezangen. Muziek om in het donker naar te luisteren. Het bromt. Gonst. Gromt. Pulseert. Zoemt. Groeit. Zwelt. Woekert. Adem. Knars. Jungle. Dier. Beest. Mens. Aai. Troost. Modder. Zwart. Weg. Wolk. Aanwezigheid. Rennen. Vol. Boven. Onder.
De saxofoons? Waar zijn de saxofoons?
Of.
Een warme wind waait. Iets hier is bijna ambientesk. Een opstijgen naar licht. Naar hoop. Iets hier is engelengezang nabij. Maar uiteraard moet de duisternis weer intreden. Doet die altijd. De insecten. Waar zijn de insecten? Rays. Éclairs sur l’eau-delà. Het jenseits vriend. (een telefoonsel toen en mijn vader toen, ergens voor sentraal stasjon eindhoven toen). Kan
de
kan het lam, kan de droney, kan het droney. Beangstigend. Op een fascinerende manier. U hoopte op geen alarmen en geen verassingen? Hoop dan maar opnieuw. Enige ritmiek. Een zwalpend dronkenmansorkestje. Maar kan ook andermaal het gevoel wat minimal techno hoor. En ditmaal met een melankolieke ondertoon. Kan iets gehaasts verstild klinken. Ja. Dat kan. Natuurlijk kan dat. Wat dacht jij dan?
Vloed. IJselijk. Overweldigend. Maar alles wat ik zie is ijskoud. En ergens onder de ijslaag is de werkplaats van de blinde pianostemmer. Kapselt in. Stil gehuil. Iemand krijgt zijn oude Opel niet meer aan de gang. Lammeren naar de slachtbank, en verdoemden naar de verdoemenis. Saxofoontjes in de piepzak. Later –
De apotheose. Of wat erna. De kaalslag. In diepe rouw gedompeld. En dan komen de masjienes. De teknokrasie doet ons de das om. Hef uw arm. Hier komt de spuit. U gaat het niet overleven nee maar zo u weigert mag u niet meer naar de bios. Zeg maar dat Huge de Jonge het gezegd heeft.
Het klopt. Valt neer.
Dit schreef ik. Twee cd’s lang. Deel één. Deel twee. Op papier, per liedje. De liedtitels liet ik hier weg, want vaker wel dan niet lopen liedjes in elkaar over op PYRE en van waar u aan denkt als u liedjes denkt is op deze dubbelaar sowieso al geen sprake. Soms maakte ik hierboven een witregel tussen het ene liedje en het andere, soms niet. Want hoe kun je op rasjonele wijze praten over een plaat die jazz, noise, drone, dark wave, ambient, postrock, world, industrial en nog wel wat vermengt tot een prachtige nachtmerrie? Nee. Dat kun je niet. Dus dat deed ik niet.
Recensie van Tim Donker
Glice – Pyre album informatie
- Band: Glice
- Titel album: Pyre
- Drager: dubbel CD / Download
- Soort muziek: electronic
Tracklist van het nieuwe album van Glice – Pyre
- Saudade (1:19)
- Blood Sky (6:32)
- Three Bones (5:58)
- A Screw Falls to the Ground (2:16)
- Constantinople, 541 Ce (26:00)
- Gold-Bug (7:31)
- Rays (2:41)
- Korovyev (6:17)
- Anemone (3:47)
- Flood (4:27)
- But Everything I See Is Ice Cold (2:09)
- Wetlands (5:35)
- Apoptosis (5:32)
totale tijdsduur: 1:20:04